Λύκοι (Τα Σονέτα Ενός Μονιά,1) Poem by Konstantinos Arvanitis

Απ' το μοναχόλυκο που στέκει ψηλά στη ράχη,
και ρέμπελος ξαγναντεύει τ' αμέριμνο κοπάδι,
εκείνον που ροβολάει, σκυμμένος, στο λιβάδι,
κάλιο να σκιάζεσαι. Tον ζορίζει, τ' άδειο στομάχι.

Δεν ξαμολιέται μοναχός για να μπει στην αμάχη.
Στα φτερά, κι άλλοι στήνουν παγάνα δίχως ψεγάδι.
Είν' διαλεχτοί και τριμμένοι, της αγέλης λογάδι.
Σαν ξεδιαλέξουν, για σκοτωμό τους πιάνει ταμάχι.

Δεν χάνουν ποτέ. Ή νικούν ή στρώνουν με το ρίσκο.
Την πείνα σα χορτάσουν, στις μονιές γυρνάν με στοργή.
Συνήθειο το ‘χουν ν' αλυχτούν του φεγγαριού το δίσκο.

Λεν πως, τ' ασλάνι κι ο τίγρης, βάζουν κάτω το λύκο.
Στη δύναμη, μαθές, αδύνατο να τους παραβγεί.
Μα, ποτές δεν θα δεις, λύκο να κονέβει σε τσίρκο…