Σημάδια (Τα Σονέτα Ενός Μονιά,8) Poem by Konstantinos Arvanitis

Σημάδια (Τα Σονέτα Ενός Μονιά,8)

Rating: 5.0

Τ' αγκύλι' από τα βάσανα, που η ζήση μας φιλεύει,
άφησαν πάνω μας πληγές που πήραν και ροδίσαν.
Θρέψαν ουλές με τον καιρό, τα χείλια τους εκλείσαν,
ίδιες κουρτίνες, βυσσινιές, θεάτρου που αργέβει.

Τη μνήμη των τραυμάτων μας, ο χρόνος δε νοθεύει.
Κατέχουμε αλάθευτα σε ποια μεριά ανθίσαν,
που μαραθήκαν, κι από που, ψυχή και δέρμα ξύσαν.
Η αίσθηση πως τα ‘χουμε, το νου μας σαγηνεύει.

Σαν μας κυκλών' η μοναξιά, παίρνουνε και ξυπνούνε
τα σκοτεινά τα τραύματα, των ταξιδιών τεκμήρια.
Τότε τα χείλια σκύβουνε, γλυκά και τα φιλούνε.

Τις αγαπάμε τις νυχιές, π' αρνούνται να σβηστούνε.
Δίχως αυτές θα ήμασταν, ξάρμενα τρεχαντήρια,
π' ακόμα δεν αξιώθηκαν, την άλμη να γευτούνε.

Friday, November 16, 2018
Topic(s) of this poem: life,wounds
COMMENTS OF THE POEM
Mary Skarpathiotaki 16 November 2018

Ωραιότατο! 10+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

0 0 Reply
Mary Skarpathiotaki 16 November 2018

Ωραιότατο! 10+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

0 0 Reply
READ THIS POEM IN OTHER LANGUAGES
Konstantinos Arvanitis

Konstantinos Arvanitis

Lamia, Greece
Close
Error Success