Βρεγμένο Τριαντάφυλλο (Τα Σονέτα Ενός Μονιά,21) Poem by Konstantinos Arvanitis

Φλογάτο τριαντάφυλλο, που κόρη σε φιλούσε,
στη ρούγα σαν εδιάβαινε, κρατώντας παρασόλι
απόμεινες σε γη ογρή, να σε λυπούνται όλοι,
και δέρνεσαι απ' τη βροχή, που σύγνεφο βαστούσε.

Εκείνης της ρουσόξανθης, που αιθεροβατούσε,
έχοντας πιεί του έρωτα, μαγευτικό ροσόλι,
της έπεσες, σαν πέταγε, στου πόθου το περβόλι,
και κάποιο πόδ' απρόσεκτο, θα σε τσαλαπατούσε.

Όμως δεν είν' η μοίρα σου, εκεί να ξεφυλλίσεις,
αφού, σαν σ' είδα, άπλωσα, ευθύς να σε σηκώσω,
και μια μου μέρα ασβολερή, με ομορφιά να ντύσεις.

Θα ‘θελα, μ' όσα γνώρισες, καημούς να ξεμαυλίσεις,
κι έτσι τη μνήμ' από παλιούς, έρωτες να λυτρώσω.
Και της αγάπης τη σοδιά, να μου καταμετρήσεις.