આપણું ઘર Aapnu Poem by Mehta Hasmukh Amathaal

આપણું ઘર

મને ના કરવા દીધી મન ની વાત
સીધી હતી વાત પણ હું થઇ ગઈ મ્હાત
શું પ્રેમ છે એક ખેરાત?
શું હશે એનું અંતરંગ અને કેવો હશે અંત?

ઘણું બધુ મન માં આવી ગયુ
ધીરેથી ડુમા ને ભરાવી ગયું
મેં કહીજ દૂધુ મનોમન 'હવે તો સામેથી કદાપિ નહિ'
ભલે પારોઠ ના પગલાં ભરવા પડે અહીં।

આતો સ્ત્રીહઠ
કદી ના થાય પીછેહઠ
કરવી પડે તેને માટે બેઠક
પછીજ થાય કઈ ઠંડક।

આવીજ છે પ્રેમ ની ખુમારી
વાત તમારી હોય કે મારી
એની વાત જ છે ન્યારી
પસ્તાવાની કોઈ દિવસ ના આવે વારી।

એનો રંગ જ છે વિશેષ
જો જો રહી જાય કઈ શેષ
ના રાખવી વધુ પડતી ઘેલછા
પણ ના છોડવી મન ની મનસા।

'પ્રેમ માં ભાવુક થવું ' એ છે એક કુદરતી પ્રક્રિયા
ઘણા કહેશે આભાર અને ઘણા કહેશે શુક્રિયા
પણ મન જરૂર થી કહેશે 'ફરી મળીશું '
સાથેજ જીવશું અને સાથેજ મરીશું।

આનું ખુબજ ગાઢું રહસ્ય
ચેહરા પર દોડી આવે મધુરું હાસ્ય
કવિ કહે છે ' દાડમ ની કળી ની જેમ ખીલી ઉઠે'
ચેહરો તો ઠીક પણ જ્યા જાય તે ઘરને પણ ઉજ્જવળ કરે '

કેટલા કેટલા મન માં તરંગો ઉઠે
કદી મને હશે તો કદી રૂઠે
મન કદી ના રહે પંડે
બસ એતો વિચારે અને હેલે ચડે।

મેં ના વિચાર્યું પણ માણ્યો એને મન નો માણીગર
રાખ્યું મન ને કાબુ માં અને માન્યુ પોતાનું ઘર
'એજ તો છે મારો ધરતી નો છેડો અને સ્વર્ગ નું દ્વાર'
હું આજે તો કહીજ દઉં 'ક્યારે માંડીડી શું આપણે આપણું ઘર '