Afghaans Vuur Poem by Madrason .

Ze staat daar in de zandstorm
met haar zijden sjalen
haar hoofddoek aan flarden
gereten,
gegeten door zand
en versleten door wind
het kind dat weigert
woestijn blind te worden
in een zee omdat pijn
haar moeder reikt
hare tedere maar
sterke hand
zodat het haar
weer vind
steeds meer
en steeds vaker
wanneer ik dit beeld
zo vergeelt voor me
zie
zie ik
Jouw grote hart dat
groot genoeg voor
deze Kleine Wereld is
ik vang het verlangen
jouw vuur om rechtvaardigheid
jouw groothartige
ware aard
en jouw aardigheid
het strijden waard
ben jij die vluchtelinge
die steeds voor
haar mensen
strijdt...ben jij
dat wat me herinnert
aan...............
Menswaardigheid. M

Opgedragen aan een furie uit Afghanistan
Hamasa Ma, ś-Hertogenbosch augustus 18e,15u14