Alles Dat Ik Heb Geleerd Poem by Madrason .

Alles dat ik heb geleerd
verweerd als schimmel
of zwart als een peerd
in de nacht vaagt ze heen
ach melancholie van
wat was en de angst
om tot dromen te komen
moet ik me schromen
bij iedere pas het ceintuur
centimeten
ach laat me vergeten
vergieten dat ik wist
en als ik me toch heb vergist
laat het me zijn geweten
vergeef me dan vergiffenis
ik wil niet blank zijn als de zon
of als het ritme
van getijden
me van mijn zware last
doen getuigen
drie knollen torsen en toch
stonden ze stilaan stil
het kan me niet vlug
niet kras genoeg
maar ik die hier
onduleer in schommelstoel
-nog hoop op morgen-
delf gretig in mijn mijn,
mijn vergeten zijn,
mijn vreugde en mijn pijn
steeds dieper in mezelf terug
ver weg van het grote licht
dat ik zwartomfloerst
toch nooit heb begrepen
want ik heb hoop
hoop nodig op
wat er komen gaat
en pas me aan
haar grillen aan,
Bestaan.

Madrason 26-06-2014