Ankers In De Tijd Poem by Madrason .

De oude man gaat elke dag
met een sinistere lach
naar het strand
en loopt zo het water in
met een diepte meter
eb en vloed metend?
diepte en hoogtepunten wetend
of bang vergetend
slaat hij ankers in de tijd
ze zeggen dat de weidsheid van de zee
je vrij doet voelen
het water is de baarmoeder
het vruchtige zachte
terugverlangen
naar een begin
een nieuwe start
en dan vraagt hem
plots een kind
als bij golfslag
het blauws van de hemel
voor
een keer vergeet hij eventjes
dat hij sterfelijk is
nog even kruipt de zon
bij hem naar binnen
als een goede vriend. M