Ante-Oedipus Pas Poem by Madrason .

Ik ben in ante-Oedipus pas
ik mis mijn moeders' moederkus
en inhibeer mijn vader zeer
die meneer die niet meer
een vader is
dan het nodig
was.

Draag ik een overbodig jas
mijn glas is halfvol
ik ben een optimist
tegen wil en dank
wil ik
en tegen
bank.

Ik ben een ante-Oedipuspas
verras mezelf telkens weer
welhaast een grijze
oude heer
zo kaalgeplukt
zonder verweer
maar zeer tevree
met penneveer.

En alles dat van lager was
naar hoger hangt;
of in beton
op naar de zon
't wil groeien zonder groen
en bloeden zonder rood
't wil nimmer werkelijk dood
maar leven als
een schrille klank
dat als bedankt
wel
gillen wil.

En 'oh' wat ben ik jong
daar ik nog steeds geen
uitzet heb gespaard
't is alles nog zo pril
en zonder vrouw
zo kil al in mijn
loden antejas
wil jij mijn
warme das
nog zijn
oh dankje lief
en 'ach'....
wat fijn.

Ik heb geen incest
gepleegd
geen vader vermoord
ben ik gestoord
daar ik geen
eigen kind
te woord
ben ik blind
uit liefde
voor de drang
dat ik niet
zozeer
naar leven hang
maar
steeds meer
naar
de min.

Ik lig hier
in het rulle zand
een krul, een nul te zijn
de slang die ooit
venijn
de oorzaak van
de wereldpijn
die nooit
kan samenzijn
als samen
niet in klein
dit lied
dat Leven heet.


Madrason 17-03-2014
**************