De Vluchteling Poem by Madrason .

Er staan grauwe
gebouwen
vervallen
huilende vrouwen
mannen die
van geschrokken
jongetjes
kerels geworden zijn.

Mijn vader redt me
mijn moeder mee
en dan de vrijheid
bedekt zonder kleed
altijd de tent nog
op je rug
wanneer gaan we
…......terug.?

Je kunt niet wennen
blijft maar rennen
als een lopend vuur
nooit vind je de rust
in een and're cultuur.

Je wil gaan strijden
ze ginds bevrijden
maar het blijft lijden
je stuurt geld, liefde en hoop
en zij sturen je brandbrieven
en kaartjes met grauwe randen
er is geen blauw voorhanden.

Als een droge reiziger
een plant uit Jericho
krijg je het etiket
existentieel cadeau
in een bestaan
waarin geen wortels slaan
wat is je aangedaan
je bent je roots verloren
maar aan de herinnering
ontsnap je nooit.

Men schenkt een paspoort
met een woord Vluchteling
een naam, een plaats, een ding
als aan een kruis geslagen
om te sterven
in de zon.

Madrason 4 okt 2014