Devotie Poem by Madrason .

De handen samengevouwen
geloof, hoop en vertrouwen
devoot, zo schijnt het, levensgroot
dat zelfs despoten zonder voeten
zo neergeknield en zouden groeten
de mond subliem, de lippen slank
de ogen hoopvol schouwend
en prachtig geste onderbouwen
ieder begrijpt de stille bede
en een maal, een maal
vraagt men niet meer
zo banaal om rede
met verzacht gemoed
broedt plots zingeving
vandaar dat ik
de arche zeer bemin
zo zonder einde…
en eindeloos
het wonder….
van begin! M