દુઃખ જરૂર છે Dukh Poem by Mehta Hasmukh Amathaal

દુઃખ જરૂર છે

હું તો વહેતુ જઈશ
અને સંદેશો આપતું જઈશ
કેટલી બધી સંસ્કૃતિઓ લુપ્ત થઇ ગઈ!
પણ પ્રાચીન અવશેષો ને હું નથી વહાવી ગઈ।

આજે વિચિત્ર માહોલ છે
ચારે બાજુ પોલંપોલ છે
લોકો વિચિત્રતા નું દર્શન કરાવે છે
જીવન કડવું ઝેર બનાવી અનુભવ કરાવે છે।

પહેંલા મારા કિનારે લોકો સ્નાન કરતા
'ૐ નો શ્લોક અને હરહર મહાદેવ' ના ગુંજારવ કરાવતા
આજે કૈંજ નથી સંભારણા સરખું પણ
છતાં હું વહુ છું 'ખળખળ' અને નિર્મળ પણ।

શાંતિ તો તમને મારા કિનારે જ મળશે
તમને કોઈ સાદ દેતું હોય તેમ સંભળાશે
'મારી જેમજ તમે વહેતા રહો'
કિલ્લોલ કરો અને મોજમસ્તી થી રહો।

પણ આ શું? શુ ગાંડપણ કરી રહયા છો?
બધી ગંદકી મારા માં ઠાલવી રહયા છો
મનેજ ગૂંગળાવી મારી નાખવા માંગો છો
અને સાથે સાથે સૌંદર્ય નું પાન પણ કરવા માંગો છો।

મારુ ઉદ્ભવ સ્થાન ક્યાં?
મારે હવે જાવું ક્યાં?
જીવન નો પસ્તાવો નથી પણ દુઃખ જરૂર છે
જેણે તમને જીવન આપ્યું તેનામાંજ તમે ઝેર ઓકી રહયા છો?

હું તો રસ્તામાંજ ક્યાંક ખોવાઈ જઈશ
મારા મન ના મીત ને નઈ મળી શકીશ
મારી હોંશ ને તમે જીવતે જીવ સમાપ્ત કરી દીધી છે
કુદરત અને સૌંદર્ય ને અલવિદા કહી દીધી છે।

હું તો રસ્તામાંજ ક્યાંક ખોવાઈ જઈશ
મારા મન ના મીત ને નઈ મળી શકીશ
મારી હોંશ ને તમે જીવતે જીવ સમાપ્ત કરી દીધી છે
કુદરત અને સૌંદર્ય ને અલવિદા કહી દીધી છે।