Enemy Time/Χρονοσ Εχθροσ Poem by Mary Skarpathiotaki

ENEMY TIME

So how do you say, love me for loving me?
that look like sweet talk to you, you smile!
Just say two chats just to catch you straight '
rose goes into my mouth now and let me know in front of me.

But I am not angry, but in fact you are fighting me
with so many darts that I tremble as you do
and wonder how you put your two hands together, I want to hide!
Hungry and blind like a black winter bird.

And if you wonder how two ghosts like humans,
will be born again and look again, maybe I hate horror
at the time I call you
to shout
  stop here and look for you.

And so Life rolls on loose bodies
pieces of stone will be buried 'occasionally one by one
But I will hate the time in front of us.
In dark passages, liquids,
or in clouds high and low!

And it would be rainy eyes
and cheerful-intoxicated enemy carnival front
  the abyss!
  Spring looks like the flowers
they reap from themselves and from the beginning again '

and a year of our enemy
  let him always hide behind
is the one who comes dead at the time - that can -
to be honest, tired of our common life,
on the face of our Old and perishable but I am 'Little'

and you're too old to cry out of turmoil!
Songs I'll tell you 'my big sea and shit
how to ship the boat all of a sudden the sailors were saved, they came out, land
and a seagull now leads us.

Until we find the right paradise let me just sing to you
  until it's raining
let me be yours,
there
in a wish
an affectionate candle '
a Virgin Mary looking into her two eyes,
  a Christ! ..

® Mary Skarpathiotaki


ΧΡΟΝΟΣ ΕΧΘΡΟΣ

Άραγες πόσο λες, Τρυφερέ μου να με αγαπάς;
που σαν σου μιλώ γλυκά ταχιά εσύδες, χαμογελάς!
Λες δυο κουβέντες μοναχά σε προλαβαίνω ευθύς'
ροδάνι πάει το στόμα πια κι εμπρός μου ας φανείς.

Μα δεν θυμώνω μα ούτε και στ΄ άλήθεια με μαλώνεις
με τόσα τερτίπια που τρέμω πως κακιώνεις
κι απορώ πως μες τα χέρια σου τα δυο, θε΄ να κρυφτώ!
Σα μαυροπούλι του χειμώνα πεινασμένο και τυφλό.

Κι αν απορεις, πώς δύο σαν άνθρωποι φαντάσματα,
θα γεννηθούν ξανά και πάλε δες, ίσως μισώ φρικτά
την ώρα που θα Σε καλώ.Συ να στέκεις κι εγώ
να φωνάζω
  στάσου δω και να σε αναζητώ.

Κι έτσι Ζωή κυλάς σε σώματα που στέκονται σαθρά
κομμάτια από πέτρα θαρρείς' πότε-πότε ένα κι ένα χωριστά
Μα θα απεχθάνομαι τον χρόνο που μπροστά μας θα κυλά.
Σε σκοτεινά περάσματα, υγρά,
είτεσε σύννεφα ψηλά κι αχνά!

Και θα'ν' τα μάτια γιομάτα βροχόνερα
και χαροκόπος-μέθυσοςκαρνάβαλος εχθρός μπρος
  η Άβυσσος!
  Σιμώνει η άνοιξη δες πως τα άνθια
θεριεύουν από μόνα κι απ' την αρχή ξανά'

κι ένας χρόνος εχθρός μας
  ας κρύβεται πάντοτε πίσω διαρκώς
είναι που 'ρχεται Νεκρός την ώρα 'κείνη - που μπορεί -
να ΄χες στ΄αλήθεια, κουραστεί απ΄την ζωή μας τη κοινή,
από την όψη την Παλιά μας και φθαρτή μα εγώ μαι ΄μικρή'

κι Εσύ πολύ μεγάλος για να κλαίω από ταραχή!
Τραγούδια θα σου λέω'μεγάλη θαλασσα μου κι ολκή
πως μπάταρε το πλοίο ξαφνικά ΄μα σώθηκαν οι ναύτες, βγήκανε, στεριά
κι ένας γλάρος πια μας οδηγεί.

Μέχρι να βρούμε παράδεισους σωστούς άσε με απλάνα σου τραγουδώ
  ως ότου γίνουμε βροχή
άσε να είμαι σιμά σου,
εκεί
σε μιαν ευχή
ένα καντίλι στοργικό'
μια Παναγιά που βλέπει μες στα δυο της μάτια,
  έναν Χριστό! ..

® Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη