Geluksbootjes Poem by Madrason .

Met vallen en opstaan en opstaand weer gaan
men heeft elkaar al een poos niet gezien
en moet nog even wennen bovendien
maar als ik dat kind hoor huilen, de deuren dicht
dan zwicht mijn hart en bezinkt ook mijn moed
uit nood geboren, verloren en ontheemd
en al dat nieuwige heeft hen vervreemd
men moet nog aan de blikken wennen
van mensen die je echt niet kennen
met hun oordeel lippen klaar
met hun vingers wijzend naar
het liefst, het liefst, zou men willen rennen
in de armen van de vijand, islamitische staat
Al Shabaab, Al Qaida, Al Nusra, al die haat
je man zijn tonen en die vijand honen
die aan het moorden blijven slaat
nooit meer die rust in je hoofd, in je hart
wat moet je dan met die nieuwe start
elke dag is een meditatie waard
cirkeltjes draaiend van kopje naar staart
steeds een heel klein beetje rust gewonnen
maar dan kijk je naar het nieuws van Een Vandaag
al dat bloed zo onbegonnen geronnen,
onbezonnen en dan komt weer die vraag
hoe of het je familie gaat, je vrienden;
hij die rent uit de brandende ring
die noemt men plots een vluchteling
zoekend naar geluk, dat mag toch niet
al maar drijvend op het groot verdriet
op het zwijgen en op het dankbaar zijn
nooit een plekje vindend voor de echte pijn! M