Getijdenboek.. Poem by Madrason .

Getijdenboek

En de zeis hij sprak tot mij
zeven dagen zo aaneen
diep tot in mijn wortelteen
diep maar zeker niet gemeen
zoveel malen kon ik reeds
zijn verhalen zien, horen en voelen
ook de grond bestaand gevoelen
ik die daar op moest toch ook doelen
of bleek ik enkel maar wat rond te dolen
rond en langs en naar de gladiolen
zonder acht te slaan, voorbij te gaan
aan al die wonderlijke levensscholen
nee de zeis die had geen mededogen
deed gewoon het noeste werk genaamd geloof
-op dat men het leven looft-
want wat is het bestaan zo zonder ziel
zo zonder ziel nog levend en reeds uitgedoofd
ik vroeg de grijs; mag ik tot slot dan toch dit lot
accepteren en u schenken dit gedicht
ach, zag ik daar niet zeer mystiek
een dunne lach op zijn droge gezicht! M