Gewoon Gebleven Poem by Madrason .

Ik heb geen argumenten nodig
gemotiveerd mezelf te zijn
maar er zijn vele stenen
die klagend zelf bewenen
en schoppend tegen schenen aan
de grond van mijn bestaan
nog ondergraven met azijn
ze pissen tegen paaltjes schuin
en hopen dat mijn benen stevig blijven
ze overdrijven graag hun beklag
en hebben een hardnekkig gedrag
dat ze me mijn autonomiteiten zo verwijten
ik ben de eik die steeds geijkt
en alles van de mens uit nog bekijkt
ik ben de eik die straks bij kleine storm zal vallen
en dan roepen ze allen, het was zijn kwetsbaarheid
terwijl ze zwalkend zelf zwiepend verder dweilen
en soms denken, was hij toch maar heel eventjes nog hier! M