Hard Werken Poem by Madrason .

Je zit daar op je stoeltje zo fluks en zogeheten
schuchter, wulps naar me te kijken.
Maar als ik je wil verrijken
met mijn blikken verstikken de jouwe
je legt je ranke been over je knietje heen.
Zo, zoals een man dat nooit zou kunnen
je vingers spelen langs de zachte runen, spreken.
De hartslag is zo in de lucht te meten
de hele atmosfeer trilt van jouw bloesem.
Zo langs je kleine duifjes, knopjes prangen.
Verlangen kent geen ommewegen.
Plots barst er een vulkaan in mij
en springt omhoog langs staal en langs fluweel.
Met steelse blikken nog van de schrik
verontschuldig ik me aan de secretaresse.
Dat ik eventjes een korte pauze nodig heb.
Als bliksemschichten, stalen ogen
maar met een zoet geveinsde
liefelijkheid en steeds bereid.
"Ach meneer de president neemt U gerust de tijd! "
Ik zeg de afspraken wel af tot
naderend gelegenheid! M