Negen Levens Poem by Madrason .

En achter op de steles
op het einde van het leven
schreven de dicteriaden
je zult het wel raden
hun wensen, hun vraag en de plek
daar waar katten welgevallig
elkander bevruchten in krijsend getier
ver van de stad hun plezier
zo rusten ze op het koele marmer
en lezen in steen cuneiform gedichten
en des avonds houden ze ons nog in eer
en snellen de koppen van ratten en muizen
van raven en meer
en draaien hun mystieke ogen
als maanlampen al op en neer
en prijzen ze ons en Maria en Heer! M