Pandora Poem by Madrason .

De boom wordt niets meer gevraagd
we nemen gewoon, we scheuren haar jas
we stelen haar tas en haar tenen
we nemen haar handen en benen
en wat ons nog meer komt van pas
we laven ons aan haar vruchten
haar bladeren vormen een dak
we vragen ook de aarde niet meer
of we mogen graven naar waarde
of we haar mogen verscheuren
of we in haar zaden mogen planten
we vragen ook niet meer de rivier
of we van haar drinken mogen
of we van haar rijkdom mogen proeven
of ze ons naar de overzijde brengen wil
we vragen onze ouders niet meer
wat we wel en niet mogen misschien
we zien onszelf als halve goden
die kunnen doden en ook sterven
die ongestraft de hemel rood
kunnen verven en geel of oranje
we schudden niet meer met de kalebas
we zingen ook geen danklied meer
wij die het zout der aarde
kwetsen al etsend haar tedere ziel! M