Pijlkruid Poem by Madrason .

De panter hijgt, is uitgeraasd
het publiek kijkt verbaasd en zwijgt
wie is dat wezen met vuur
aan haar slanke schenen
zo smekend met haar armen
om zon en om regen
verslindend zo honderden ogen
verzwelgend het ritmisch verlangen
het bangen om dat de harten
zomaar zullen gaan stoppen met slaan
Ach zo, zo gingen enkel Goden heen
maar moesten de drommen mensen
zich douchen, na afloop rivieren,
alsof ze tezamen een uitweg zochten
samen, samen met elkaar een diep
intens moment gevangen houdend
enkel voor zich zelf! M