Dansend op het koord
het koord van lach en traan
van zwevend zwaartekracht
belevend
de harde les die steeds
weer tot de aarde keert
de moed der schoonheid
en ook de volharding leert
dat het de tijd is die zo veert
en plotse bries blies
door je mooie haar
het kant flaneerde mee
geluk is dat de aarde
zacht bedekt met gras
zo vaak toch steeds
je allerbeste
vriendje
was.
Madrason
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem