Tαξίδι Με Τα Σύννεφα Poem by THEODOROS MANTAS

Σύννεφα λευκά, σύννεφα γλαυκά, του ταξιδιού συντροφιά.
Σαν σας κοιτώ, πετώ ψηλά, στον ουρανό σαν αερικό.
Έχω πανί διάφανο και 'να χαρταετό πολύχρωμο.
Σας κυνηγώ με τη φωτιά που με τραβάει στα μακρινά.

Είναι τα γιατί η αφορμή για να τραβήξω το κουπί.
Της διαδρομής η λογική δεν ανήκει σε τούτη τη γη.
Μια λεμονιά συναντώ, του φεγγαριού παιδί χρυσό,
σε 'να κρίνο μιλώ, είναι του ήλιου το κρυφό εγώ.

Ένα περιστέρι μικρό, κλαδί ελιάς, μου δίνει να κρατώ.
Ένα ποτάμι κάτασπρο έχει για πηγή το αγνό.
Τ΄ άστρα νησιά ειρηνικά μες στο σκότος λυχνάρια μικρά.
Μια πεταλούδα τραγουδά γλυκά δεν φοβάται τη σκιά.

Φύλλα πολλά, δάση πυκνά, σύννεφα ονειρικά
ντύνουν της νύχτας το κορμί με το φεγγάρι στα μαλλιά.
Ένας έρωτας ξεκινά είναι η που η καρδιά ζητά
ένα φιλί μια αγκαλιά για να ανθίσει μια πασχαλιά.