Terra Incognita Poem by Valia Maistrou

Τα νησιά μου υπέροχα, λουσμένα στο φως
υποφέρουν μια θάλασσα υποκρισίας
κι ατέλειωτα ψέμματα
βλέπουν μόνον όσα τα αφήνουν να δουν
ξεχνούν τι ήταν, τι χρώμα κατέχουν

Ένας γλάρος λευκός μόνος του τρώει
πίκρα κι αλμύρα, τα δάκρυα της ήττας
πικρά κυλάνε, ζευγάρι δίχως χαρά,
κάτι το βαστάει και ζει χωριστά
πόση χαρά παραδομένη στον οίκτο

Τα νησιά μου κι οι διαδρομές της λογικής
χώρος ανύπαρκτος και terra incognita,
γυναίκες χρυσοχέρες της ρητορικής
θεραπαινίδες και θλιβερές εταίρες
θύματα μιας άδοξης ήττας ιστορικής

Ανίκανοι καιροί διαμορφώνουν σιγά-σιγά
ανήμπορους, σακατεμένους ανθρώπους
στων Ποιητών τα αφρισμένα κύματα
πνίγουν τις ιδανικές τους συντρόφους,
αγνές Νηρηίδες κι ωραίες Αμφιτρίτες

Τα νησιά μου υπέροχα, λουσμένα στο φως
υποφέρουν μια θάλασσα υποκρισίας
κι ατέλειωτα ψέμματα
βλέπουν μόνον όσα τα αφήνουν να δουν
ξεχνούν τι ήταν, τι χώμα κατέχουν...


12.11.2015 "10 και πλέον ιστορίες μετά το 30"