Troostmeisje Poem by Madrason .

Niemand wil ze nog
het zijn gestolen
bloemvruchten
uit vervlogen tijden.

Gedroogde doerian
vergeten in een
hoek gerold
weg uit de zon.

Barstende huid
zwarte rijen
draadjes van
.. traag gekauw.

Met steeds maar
weer en keer
op keer
de vreemde dwang.

Bang was je
en onbegrepen nog
en toch de
onschuld in jouw woorden.

Ach meisje toch
je bloost nog nu
maar wie troost U
na al die jaren! ?

Madrason 06 okt 2014