Verlatingsangst Poem by Madrason .

Plots staan ze daar
en komen van 'waar'
gelaafd wil hun
hongerende ziel,
gelest hun nood
uit onwetendheid
niet als spijtoptanten
maar als commedianten
en argeloze kinderen
willen ze de pop
weer met je delen
met je spelen
en willen een gesprek
klagend uit gebrek
en uit misdeling
trekken ze de
veel te lange
navelstreng van het
verleden aan
als een klein duimpje
in onschuld
naar zich toe,
men snottert wat
men stottert wat
of laat een of twee
zilte tranen banen
en hoopt op een
enorm groot hart
een nieuwe start,
wie er wie
verlaten heeft
of wie vergeeft
doet er niet toe;
na al de grieven
vraag ik me wel
eens af, hoe teer
zijn de motieven,
de oorzaken van Pijn! ?

Madrason 26 04 2013