Το Γελιο Σου Ποίημα Του Παμπλο Νερουδα Μετάφραση Μαίρης Σκαρπαθιωτάκηyour Laughter Poem By Pablo Neruda Translationmary Scarpathiotaki Poem by Mary Skarpathiotaki

ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΣΟΥ
Ποίημα του ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ
(σε μετάφραση Μαίρης Σκαρπαθιωτάκη)

Πάρε το ψωμί μακριά από εμένα, εάν θέλεις,
πάρε τον αγέρα μακριά, αλλά
μην μου παίρνεις το γέλιο σου.

Μην μου παίρνεις το τριαντάφυλλο,
στην άκρια της λόγχης σου
το νερό που ξάφνου
εκρήγνυταιστην ευδαιμονία σου, μέσα
το ξαφνικό κύμα
απ΄ ασήμι που γεννήθηκε εντός σου.

Ο αγώνας μου σκληρός και επιστρέφω
πότε - πότε
με μάτια κουρασμένα, από το να αντικρύζω,
την γη απαρράλαχτη,
αλλά σαν φανείτο γέλιο σου
ανεβαίνει ως τονουρανό αναζητώντας με
και μου ανοίγει
τις πόρτες της ζωής.

Αγάπη μου, στην πιο σκοτεινή
την ώρα, το γέλιο σου ανοίγει
κι εάν ξαφνικά
δεις το αίμα μου, να βάφει
τις πέτρες του δρόμου, γέλα
για να ΄σαι αιχμή στα χέρια μου
και νωπό ξίφος.

Δίπλα στην θάλασσα του φθινόπωρου,
το γέλιο σου πρέπει να υψώσει
τον αφρισμένο του, καταρράκτη
καιμε την άνοιξη, Αγάπη μου,
θέλω το γέλιο σου να είναι σαν
τον ανθόπου περίμενα,
τον γαλάζιο ανθό, το ρόδο
της εύηχης πατρίδας μου.

Γέλα με την νύχτα,
με την ημέρα, με φεγγάρι
γέλα με τους γυριστούς
δρόμους του νησιού,
γέλα με αυτό το αδέξιο
αγόρι που σ΄ αγαπά,
αλλά όταν ανοίγω
τα μάτια μου και κλείνουν,
όταν απομακρύνονται τα βήματά μου,
και όταν επιστρέφουν,
να μου αρνηθείς το ψωμί, τον αέρα,
το φως, την άνοιξη,
αλλά ποτέ το γέλιο σου
γιατί θα πεθάνω.

Pablo Neruda

μετάφραση
Μαίρης Σκαρπαθιωτάκη


Your Laughter
Poem by Pablo Neruda


Take bread away from me, if you wish,
take air away, but
do not take from me your laughter.

Do not take away the rose,
the lance flower that you pluck,
the water that suddenly
bursts forth in joy,
the sudden wave
of silver born in you.

My struggle is harsh and I come back
with eyes tired
at times from having seen
the unchanging earth,
but when your laughter enters
it rises to the sky seeking me
and it opens for me all
the doors of life.

My love, in the darkest
hour your laughter
opens, and if suddenly
you see my blood staining
the stones of the street,
laugh, because your laughter
will be for my hands
like a fresh sword.

Next to the sea in the autumn,
your laughter must raise
its foamy cascade,
and in the spring, love,
I want your laughter like
the flower I was waiting for,
the blue flower, the rose
of my echoing country.

Laugh at the night,
at the day, at the moon,
laugh at the twisted
streets of the island,
laugh at this clumsy
boy who loves you,
but when I open
my eyes and close them,
when my steps go,
when my steps return,
deny me bread, air,
light, spring,
but never your laughter
for I would die.

Pablo Neruda