‘ZELFPORTRET ALS SINTERKLAAS' - DAG(DROOM) # 1.015 Poem by Alfred Schaffer

Keihard wordt er aan de deur geklopt.
Was ik het zelf niet
zou ik gillend achter de gordijnen schieten.
Ik kwam per trein - mijn paard is dood
de boot gezonken, uitgeput kruip ik de daken op.
Als ik eens spreek dan spreek ik honderduit
houd ik mijn mond dan ben ik heel erg oud
vol leugens en bedrog
niet langer bang Gods hand te schudden.
Als het mijn tijd is om te gaan
trek ik mijn alledaagse kleren aan, koop een enkel eersteklas
ik sukkel onderweg in slaap als een suppoost
stap uit op een verwaaid perron
en slof incognito
het zonlicht in mijn nek
over een zandweg, doodgewoon.
Hoe goed herken ik alles hier
ik loop al sneller dan daarnet
tot ik het uitgelaten als een kleuter
op een hollen zet.