Alfred Schaffer

Something has gone wrong.
I hang like shot game catching copious amounts of wind
high above a city.
Office glass everywhere, the blood slowly leaves my arms.
Something burning in the distance, a pack of dogs
bark angrily on the asphalt down below
helicopters hover out of sight rattling like egg whips.
Up to now, I'd always done my own stunts.
I utter a few screams that aren't in the script
that I fought evil with evil
evil was like a cockroach.
I always turned up when needed
before wandering off triumphantly into the future during the closing scenes
my deeds and misdeeds forgiven and forgotten -
I never shot my mouth off
I'd rather let go.
...

De lucht was afgekoeld.
Vanaf mijn piepkleine balkon
had ik geen schijn van kans tegen het straatgewoel
dus wierp ik voor het slapengaan vanaf tweehoog
het anker uit dat met een zware ketting
aan de buitenmuur bevestigd zat.
Met een gesmoorde plons verdween het in de grond.
Een groepje ganzen dobberde als in een dronkenmansgebed
beneden in het gras rondom mijn flat.
Ik durf te wedden dat het ganzen waren - gakkende
witgrijze vlekjes.
Niet lang na middernacht werd ik half wakker
en door blindheid overvallen
naar het raam gezogen dat nu openstond, nog net
zag ik het schijnsel van het dorp achter de horizon verdwijnen.
De ketting waar het anker aan had vastgezeten
zwaaide driftig heen en weer.
Ik sloot het raam, zo zacht ik kon
om geen lawaai te maken, ging toen
opnieuw naar bed.
...

It had cooled down.
On my minuscule balcony
I didn't stand a chance against the hubbub
so before going to sleep I cast down the anchor
from the second floor, it was fixed to the outside wall
by a heavy chain.
It disappeared into the ground with a muffled splat.
A gaggle of geese drifted around in the grass beneath my flat
like a drunkard's prayer.
I'd bet on them being geese - cackling
white-grey splodges.
Not long after midnight half awake
and overcome by blindness
I was drawn towards the window that was now open, just caught
a glimpse of the village vanishing into the horizon.
The chain the anchor had been fixed to
swung wildly back and forth.
I closed the window as quietly as I could
not wanting to make a noise, and went
back to bed.
...

Keihard wordt er aan de deur geklopt.
Was ik het zelf niet
zou ik gillend achter de gordijnen schieten.
Ik kwam per trein - mijn paard is dood
de boot gezonken, uitgeput kruip ik de daken op.
Als ik eens spreek dan spreek ik honderduit
houd ik mijn mond dan ben ik heel erg oud
vol leugens en bedrog
niet langer bang Gods hand te schudden.
Als het mijn tijd is om te gaan
trek ik mijn alledaagse kleren aan, koop een enkel eersteklas
ik sukkel onderweg in slaap als een suppoost
stap uit op een verwaaid perron
en slof incognito
het zonlicht in mijn nek
over een zandweg, doodgewoon.
Hoe goed herken ik alles hier
ik loop al sneller dan daarnet
tot ik het uitgelaten als een kleuter
op een hollen zet.
...

Loud banging on the door.
If it wasn't me
I'd dive behind the curtains screaming.
I came by train - my horse died
the boat sank, I crawl onto the roofs, spent.
If I do speak, I speak ten to the dozen
if I hold my tongue I'm very old
full of lies and deceit
no longer afraid to shake God's hand.
When it's my turn to go
I pull on my ordinary clothes, buy a first class single
slumber on the way like a guard
step out on a windswept platform
and shuffle incognito,
the sunlight in my neck,
along a sandy path, dead normal.
How well I recognize everything here
I'm already walking faster than just now
until, as elated as a small child
I break into a run.
...

De bergpas is berucht.
Links de kluwen van het dennenwoud
en rechts de sterren en planeten.
Soms werd ik ingehaald, soms moest ik remmen
wolken joegen zwartbruin voor me uit
alsof ik haast moest maken maar ik had geen haast.
Als in een kinderlied reed ik naar boven.
Eén scherpe bocht nog en de pas was op haar hoogste punt -
een paar seconden licht als een skelet
voor alles naar beneden sjeest.
Ik gaf wat extra gas en hield alvast mijn adem in
toen ik opeens werd overmeesterd
door een diepe slaap, klam als dichte mist.
Elk geluid sloeg dood.
Haastig zette ik hem in zijn twee en drong
terwijl ik net nog had bestaan
als een fluwelen boor een hemelse materie binnen.
Was ik op weg naar huis, was ik alleen
of werd ik bijgestaan - ik ben het glad vergeten.
Behalve dat het hartje winter was
en dan die weg, die hatelijke weg
die maar bleef stijgen en maar steeg
er komt geen einde aan.
...

The mountain pass is notorious.
On the left the tangles of the pine trees
and on the right the planets and stars.
Sometimes I was overtaken, sometimes I had to brake
black-brown clouds charged along ahead of me
as though I should hurry but I was in no hurry.
I drove upwards like in a children's song.
One sharp bend to go and then the highest point of the pass -
a few seconds as light as a skeleton
before everything goes tearing downhill.
I accelerated a bit and held my breath ready
when suddenly I was overcome
by a deep sleep, as clammy as thick fog.
All sound was silenced.
I quickly threw her into second and forced,
though I'd existed a moment ago,
like a velvet drill in heavenly matter.
Whether I was on my way home, or alone
or accompanied - I've clean forgotten.
Apart from that it was the depth of winter
and then that road, that hateful road
that just kept on climbing and climbing
there is no end to it.
...

Deze kale ruimte die ik met munitie voor een week doorkruiste.
Hier werd ik aan een truck gehaakt
terwijl ik luid de eerste regels van het volkslied zong.
Alleen de eerste regels, om de melodie.
Hier leerde ik een dier te slachten
alle ingewanden in een jutezak en dan de fik erin.
Hier was wie slimmer dan de dood dan wie.
Fietsen, slootjespringen en hier plasten zeven kinderen
over mij heen en ik bleef liggen tot ik weer kon staan
hier rende ik een zomeravond door de tuin
achter haar aan - of ze moest lachen, al dat lage licht.
Als ik niet oppas doe ik heel voorzichtig één stap achteruit
en nog een stap en stap voor stap
stap ik bij mij vandaan. Pas als ik ver genoeg ben
en mij niet meer hoor draai ik me om
begin te rennen als een gek.
Wat is het stil vandaag.
Zo stil als een bos in de winter.
Zo stil als een vogel, hoog in de lucht.
Zo stil als een walvis die slaapt.
...

This bare space that I crossed with enough ammo for a week.
I was hitched to a truck here
as I roared the first lines of the national anthem.
Only the first lines, for the melody.
I learned to slaughter animals here
the innards in a burlap sack and chucked onto the fire.
Here the game was to beat death.
Cycling, jumping ditches and this was where seven kids
peed over me and I stayed prostrate until I could get up again
here I ran through the garden on a summer's evening
chasing her - whether she'd giggle, all that low light.
If I don't watch out, I'll take one cautious step back
and another step and step by step
I step away from myself. Only once I'm far enough away
and can no longer hear myself, I turn around and
begin to run like mad.
How quiet it is today.
As quiet as a forest in winter.
As quiet as a bird, high up in the sky.
As quiet as a sleeping whale.
...

De nachten zijn het ergst.
Verderop de laatste boerderijen
maar alles is al onherkenbaar, zelfs mijn eigen stem.
Niets, er klopt helemaal niets meer van -
wat bestaat lijkt plotseling gevaarlijk dichtbij en gedocumenteerd.
Het water in de slootjes, de wind door het kniehoge gras
de zuigende aarde en dat paard daar
volgens mij is dat een paard.
Om tijd te winnen strik ik mijn veters.
In mijn rugzak water, voedsel, droge kleren
een handvol losse kogels mijn mobieltje heeft gewoon bereik.
Nauwelijks denk ik na, nauwelijks haal ik adem.
Net of ik dood ben maar ik ben springlevend.
Heb ik dorst dan drink ik.
Ben ik moe dan zing ik een liedje
dat mijn moeder altijd voor mij zong.
Van bovenaf zou dit op vluchten kunnen lijken
maar van bovenaf is alles duister.
Hooguit een paar kilometer schat ik
dan komt de zon op.
Schitterend en helder licht alom.
...

The nights are the worst.
In the distance the last farms
but nothing is recognizable anymore, not even my own voice.
Nothing, nothing makes sense anymore -
things suddenly seems dangerously close and recorded.
The water in the ditches, the wind through the knee-high grass
the porous earth and that horse over there
I think it's a horse.
I do up my laces to buy time.
In my rucksack: water, food, dry clothes
a handful of bullets my mobile still has a signal.
I barely reflect, barely breathe.
As though I were dead but I'm bursting with life.
If I'm thirsty, I drink.
If I'm tired, I sing a song
my mother always used to sing to me.
From above this might look like running away
but everything is dark from above.
A few kilometres at the most, I guess
then the sun will come up
gleaming, clear light all around.
...

V

Vanwaar deze haast? Iemand is ons te slim af geweest,
iemand die deze route op zijn duimpje kent. Hier zit muziek in -
helikopters boven de snelweg, mensen in paniek, zwaailichten,
de koelbloedige afrekening op klaarlichte dag, de besmeurde achterbank.
Tandenknarsen, van alles bedenken om maar wakker te blijven.
De vele achterlichten draaien een rad voor ogen,

Wie hoorde bij wie, wie van ons heeft gewonnen? Je blote rug
vanochtend, de dekens weggeschopt. Buiten werd het gras gemaaid.
Gaat het nog, zou je mij nu moeten vragen, sussend,
met een welgemeende glimlach die me doet verlangen naar een bed,
naar een verhaaltje voor het slapen gaan. Doe uit die schelle zoeklichten,
sluit de deur. Je kaken opengesperd. Geen hand voor ogen.
...

V

‘What's the hurry?' Someone's been too clever for us, someone
who knows this route like the back of his hand. There's music in this -
helicopters above the motorway, people panicking, flashing lights,
the cold-blooded score-settling in broad daylight, the blood-stained back seat.
Gnashing of teeth, think about anything just to stay awake.
The many taillights twirl a wheel before your eyes,

who belonged to who, which of us has won? Your bare back
this morning, the blankets kicked aside. Outside the grass was being mown.
Sure you're alright, you ought to ask me now, soothingly,
with a well-meant smile that makes me long for a bed,
for a goodnight story. Turn those glaring searchlights off,
shut the door. Your jaws agape. No hand before your eyes.
...

En dan gaat het doek op, het rode woordje EXIT stelt ons gerust.
Je concentreert je weer op de verkeerde dingen, in de verte doe je me
zelfs denken aan iemand anders. Zo met die sigaret in je mondhoek,
een reisgids in je linkerhand, je wapen in je rechter. Verdacht veel

aandacht voor het detail. Is deze verering wel terecht? Hoe ver draagt
je echo? Onze kijkzucht overtreft de stoutste verwachtingen, maar het is
niets om je zorgen over te maken, jouw schuld is het niet, zoals je daar
staat, de afstand ontmaskerd: het beeld is niet meer weg te denken.

Er stond iets te gebeuren? Of is het al voorbij, de vinger aan de trekker,
de kringelende rook - dat kan ik niet hebben gedaan denk je nog, dat
kán ik niet hebben gedaan. Al die achterdocht om niets, gekneed uit
het soort stof waar, in een uiterst verleden, dromen van werden gemaakt.
...

And then the curtain rises, the little red word EXIT reassures us.
Once more you concentrate on the wrong things, at a distance you even
make me think of someone else. With that cigarette dangling from your mouth,
a travel guide in your left hand, your weapon in your right. Suspicious,

so much attention to detail. Is all that reverence in place? How far does
your echo carry? Our urge to look exceeds all expectations, but that's
nothing for you to worry about, it's not your fault, you standing there
like that, the distance exposed: the image cannot be erased again.

Was something due to happen? Or is it already over, the finger on the trigger,
the convoluting smoke - I can't have done that you just get to think, I
simply can't have done that. All that empty suspicion, shaped of the
sort of stuff, in a past long-gone, that dreams were made of.
...

Je komt er niet meer uit, een zompige ondergrond
waar je ook ging, als je een kaart had zou je nog
verdwalen, zo rustig werd het hier, aardedonker. Ik ben
teveel van mij alleen is al wat je nu denken kunt, door
hout omsingeld, door slaap, waar was die open plek
waar je ging zitten, waar jet ruisen van wat broeit
en groeit bewonderde. Je bent niet weg, integendeel,
je behoort tot een geheim, een mythe zelfs, het verhaal
gaat dat de zee verkleurde, elke stap was een teveel,
dat een troep honden losgelaten werd, gretig zoekend
naar je geur, de tongen uit hun bek, iets zuigt hen nader
maar jij, jij weet van niets, hé hoor jij dat ook, maar
woorden lijken overbodig en zo wordt je gevonden.
...

You won't get out again, soft underfoot whichever
way you turned, even with a map you would
probably get lost, it was so quiet here, dark as earth. I am
simply too much my own is all you can think of now,
surrounded on all sides by trees, by sleep, where was the open place
where you sat down, where you admired the murmur of what
seethes and breathes. You haven't gone, quite the reverse,
you belong to a secret, a myth no less - the story
goes that the sea changed colour, each step was one too many,
a pack of hounds was let loose, searching greedily
for your scent, tongues hanging out, something sucks them closer
but you, you know nothing, hey, can you hear that too, but
words seem superfluous and in such a frame of mind you are found.
...

Onschadelijk water, gitzwart, zonder stroomsnelheid,
zonder oorsprong nog, zonder boten of zwanen,
geen vangst in ons fijnmazig kruisnet. In vogelvlucht
doodgewoon een kronkeling van a naar b met links
en rechts geruststellende symbolen, open terrein,
weldra zouden we slapen. Maar we sliepen niet,
het woord ‘rivier' hing hardnekkig tussen ons in,
hield ons op koers, we hadden geen keuze, de eerste
aanlegplaatsen, plotseling een binnenstad, een fiets
tegen een boom, een uitgestoken hand vanaf de kade
naar iemand die spartelend uit een nachtmerrie leek
ontwaakt daar ergens diep beneden op de kaart en hoe
je ook schreeuwde, geen golfslag bracht ons nader.
...

Harmless water, jet-black, without current,
without origin still, without boats or swans,
no catch in our fine-meshed square net. With a
bird's eye view, simply a twisting line from a to b with
left and right reassuring symbols, open terrain,
soon we would be asleep. But we didn't sleep,
the word ‘river' hung stubbornly between us,
held us on course, we had no choice, the first
landing-stages, suddenly the centre of a town, a bike
against a tree, a hand stretched out from the quay to
someone who seemed to have woken floundering from
a nightmare somewhere deep down on the map and no
matter how you screamed, no wave brought us nearer.
...

Twee muizen
zitten op een comfortabele bank in een eersteklas coupé.
De oudste muis draagt een prachtige hoed
en wijst zijn jonge vriend op de belangrijkste feiten.

Als de conducteur komt kaartjes knippen
graait de oudste muis plechtig een blos bloemen uit zijn binnenzak
zonder zijn betoog ook maar één moment te staken.

Dan verschijnen, tot op de seconde nauwkeurig,
de eerste indianen in het venster, die bovenop grote zwarte paarden
iets of iemand achtervolgen, met man en macht in beeld proberen te blijven
maar uiteindelijk nog opzichtig verliezen.

‘Uw káártjes graag!'

De snelheid van de trein moet wederom verschrikkelijk zijn
...