Zwerfvuil Poem by Madrason .
Zwerfvuil
Met het verdriet nog
op mijn lippen
lopen de benen
onrust uit mijn
schenen
ik weiger er
nog van te spreken
voor mijn tranen breken
en ik in mijn
eigen scherven sta
mijn lichaam is
het huis voor mijn ziel
dat dakloos gaat
een raamloos huis
met alleen een deur
desolaat onder
de brugrand
gedoemd de
scheur van dat
wat men
beschaving
noemt! .
Madrason wo 6 febr 2015
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem
Delivering Poems Around The World
Poems are the property of their respective owners. All information has been reproduced here for educational and informational purposes to benefit site visitors, and is provided at no charge...
4/18/2024 4:31:28 AM # 1.0.0.1119
