Rob de Ronde

Rob de Ronde Poems

Rob de Ronde Biography

26 September 1962 Born in Schiedam (The Netherlands) Now residing in Eindhoven (The Netherlands) Website: robderonde.hpage.com Book: In het begin was het woord - ISBN: 90-805357-9-6)

The Best Poem Of Rob de Ronde

L'Oubliette

… (iedereen fluisterde daar) :
- kunt U dit beschrijven?
En ik zei:
- Ja, dat kan ik. (A. Achmatova, Requiem)

maar ik niet

rimpelingen op de vijver van Bethesda

I

getrippel
keuvelkes
dwars door tijd en
ruimte

ademloos
dirigentesk
van hot naar her
manipuleren

mijn
eerste
vergeet mij!
nietje!

Achmatova dichtbij
binnengehaald
als een verloren moeder
nee!
als de muze die
afwezig was
afzijdig was
maar weer partij
gekozen heeft
gelukkig
voor mij
want daar gaat het
nu om
mij
ik

aangeraakt
dus beroerd
geroerd
dromerig aanschouwend
wat er zich voltrekt
het begin van een
epos?
nee, te groots
elegie?
zou kunnen
wel zuidelijke elegieën dan
ijl in de lucht
op
een pad komend
en zoekend naar
omhoog
naar het eeuwige
waar de
beroering(en)
geroerd
een rimpeling vormen
die mij
aan raakt

Kaltenbach (Emberg) , Zillertal, Oostenrijk
donderdag 6 november 2008 22: 18

II

ijl

happend naar adem
wetende de
beloning
zwoeg ik door
hunkerend naar
het licht
de kleuren
de herinnering
aan
betere tijden
althans dat dacht ik
of is nu de tijd daar?
ijler
en ijler
de
woorden
herinneringen
geuren en
kleuren
maar
die tweede ontmoeting
valt tegen
te kort
te
anders
niet zoals ik in
gedachten had
ijl
ijler
tot
niets
achterblijft
geen
derde
keer

Kaltenbach (Emberg) , Zillertal, Oostenrijk
(Schönachtal)
zondag 9 november 2008
15.00 uur

III

uitkijkend over het dal
De Echte 20e Eeuw op schoot
het verlangen naar de
Schleegeis
de weidsheid
het oneindige
de overwinning toen
die niet meer behaald
zal en kan worden
want de vergetelheid,
uitputtende
krijg
tegen alles en vooral
mijzelf
eisen tol
niet dat ik dat niet
verwacht had
maar een bevestiging
doet goed te weten
dat voorbodes
niet verkeerd
hoeven te zijn
een mooie
herinnering;
toch niet vergeten
er
komt
steeds
meer
boven

Kaltenbach (Emberg) , Zillertal, Oostenrijk
zondag 9 november 2008
15.15 uur

IV

terug in de delta
manoeuvrerend tussen wolken en mist
is het daar waar ik heen ga
zonder leugen of list

wederom in keurslijf
je gedragen naar de regels
staat het buiten kijf
ik verbreek de zegels

de tweede trompetter schalt
gebruik de tijd wel
want wanneer de schel valt
wringt het tussen hemel en hel

in vergetelheid een keus
tussen verleden of heden
met in gedachte de leus
had het maar vermeden

zaterdag 15 november 2008
18.24 uur

V

aangeraakt en mild zijn
accepteren en herkennen
zittend op een ontplofbare mijn
moet ik het wel bekennen

heb ik nog wel recht op spreken
denken over onrecht
want is niet gebleken
voor de maatschappij ben je slecht

geen meelij begrijp me niet verkeerd
maar getekend voor de rest van mijn leven
voor iedereen onverteerd
dat je dat moet beleven

ik denk maar
zwijg
spreek en zeg
niets
kijk maar bedek mijn ogen en
geest
noodgedwongen
maar
aanvaard

zaterdag 15 november 2008
20.15 uur

VI

als een engel beroert
en daarmee een gunst verleend
is er dan een ziel ontheemd?

wanneer God, ik hebbe zijn ziel
besluit om te oordelen
waarom dan gelijk voor zo velen?

zondag 16 november 2008
13.31 uur

Sub Rosa

het zwijgen
levenslang
de opluchting
tijdelijk
de veroordeling
met terugwerkende kracht
je verleden
en
toekomst
daar waar je
geen invloed op hebt
vrienden zijn geen
vrienden meer
bekenden geen
bekenden
alles is anders geworden
en zal dat altijd blijven
omdat ik
geen regie had
over het proces
de dynamiek die
kort maar hevig
een eigen leven leidde

de veroordeelde
veroordeeld
ik
klaag
aan
maar zeg niet wie
Sub Rosa
en zo moet het
blijven

ik
weet

zondag 16 november 2008
14.45 uur

tsunami

al een week een misselijk gevoel
wat er speelde was nog vaag
uiteindelijk blijkt, mist niets zijn doel
vuig en laag

het staat weer een hoop in de weg
waarschijnlijk langer het pad
niet iets wat ik naast me neer leg
maar het verzwakt wel het gevoel dat ik had

nu meer een wraakactie, ik weet het zeker
maar wat er aan te doen? vechten?
maar mijn vage wereldbeeld wordt steeds bleker
ik ben moe van het slechten

ik kijk het even aan
dan neem ik mijn laatste besluit
my goodbyes are written bij de stars en de maan
daarmee zwaai ik dan het leven uit

vrijdag 21 november 2008
16.12 uur

heel ver weg
het nu
je verleden
je toekomst
je
zelf
heel ver weg
je gevoelens
je herinneringen
het verdedigen
het
zijn

heel
ver

mij
alles

vrijdag 24 juli 2009
20: 52

ooit de beschrijver
van de grote leegte willen zijn
nu
in die
grote
leegte
daar waar ik toen
naar toe
wilde
daar waar ik toen
dacht
soulaas te vinden

niet dus

geen
en toch
alles

verwarring
paniek
eenzaamheid

eigenlijk …
bekende
gevoelens
en toch
te veel voor
leegte
op het moment niet
te hanteren
wanneer er gebruik
van gemaakt moet
worden

vrijdag 24 juli 2009
20: 56

geen
gevallen engel
die
de spiegel van mijn vijver
ziel
heeft beroert
tot nu toe
dat zal ook wel niet

onheilige gedachten
zorgen daar wel voor
onheilige gedachten
over het mij
aangedane
leven

geen zelfmedelijden!

maar
ik
heb
niet
gevraagd
om
het
leven

waarom dan wachten
op een
beroering?
op een
teken?
op
warmte?
op
liefde?
op
begrip?

gewoon
waarom?

vrijdag 24 juli 2009
21: 02

is
er?
dat?
geen
antwoorden
vragen vragen vragen
maar
geen
antwoorden

vraag
op
vraag
op
vraag
zo
laag
zo
vaag
zo
traag
laag op laag op laag

en er
schijnt
maar geen einde
aan te komen

geen uitzicht
op
tegen
over
de berg
vragen
en
hoe ik daar in sta
hoe ik daar op sta

ijler
dan
ijl
de draad

dunner
dan
dun
de adem

vrijdag 24 juli 2009
21: 05

Perpetuum Mobile

I

(geen)
actie
reactie
handelen
reactie
actie
handelen

vrijdag 24 juli 2009
21: 20


II

welk verleden
verloochen ik
voor welke
toekomst?

vrijdag 24 juli 2009
21: 57


III

delen
roept vragen op
en die vragen
roepen
op te
delen
zo moeilijk
zo uitputtend
zo
echt
hemeltergend
frustrerend en
verwarrend en
beangstigend en
en
confronterend
te
veel soms
vaak
te
veel


zondag 26 juli 2009
15: 21









IV

collectief geheugen
van een familie
gebaseerd op een leugen
vol van tirannie

collectief lijden
van matching DNA
gevold van het vermijden
want anders de dood te na

collectief negeren
van banden en trouw
doordat daarvan te leren
leidt tot ik hou van jou

onvermogen geweld
vernedering als wapen
daardoor volledig geveld
probeer dan jezelf maar op te rapen

lichaam misbruikt
meerdere van dezelfde soort
de jager snuift en ruikt
en gooit daarmee alles over boord

mijn vader waar het begon
samen met mijn moeder
zien zij zoals ik nooit de zon
veroorzaakt door het loeder

ik het product van een som
van hen waar alles startte
het leven is om
ik kan het niet meer tarten

dat noodlot is onomkeerbaar
nu niet meer gevreesd
daar staat de baar
blijf ik toch nog bij mijn leest

van slachtoffer naar dader
van dader naar offer
zo kom ik weer mijn makers nader
en sluit daarmee de koffer

van collectief naar alleen
van veel naar lege lucht
stil zonder handgemeen
naar de laatste stille zucht

ik buig want ben gebroken
voor alles en iedereen
even intensief geroken
gaat dit aangedane leven heen




daden zijn de mijne
dat roept reactie op
het handelen de zijne
nestelt zich in mijn kop

zo keer ik terug naar het collectief
gewelddadig gedwongen
en ga ik gelijk een dief
naar daar waar de duivels al zongen

gelukkig maar
een troost schraal
het scheelde maar een haar
of de erfenis ging ermee aan de haal

collectief lijden
collectief geweld
lichaam begon
ik onomkeerbaar
van alleen
ik mijn
zo maar

schrikbarend

schuldgevoel zo overweldigend
gaat niet verloren in het tumult
zekerheid is dan wel bevredigend
doe ik mee aan een cult?

zondag 26 juli 2009
15: 48









V

te veel
druk leggen
bij een ander
keert zich
tegen je
op een
gegeven moment

te veel
druk leggen
bij jezelf
keert zich
tegen je
op een
gegeven moment

druk wegnemen
stress wegnemen
spanning wegnemen
zorg wegnemen
adem wegnemen
leven wegnemen

nooit gereed
wanneer
de engel
beroert

nooit paraat
wanneer
de engel
roert
in je
ziel

rugzak vol
van alles
en
niks?

niemand kan mij helpen hem te laten zinken

dinsdag 4 augustus 2009
15: 58


VI

niemandsland
aangeland
gestrand
keuze
uit 3 sporen
wie zet
de wissel om?
wie gaat
als eerste?
waar
heen
een twee of drie
zonder elektriciteit
moet het
handmatig

wie is
dapper genoeg?
wie is
dom genoeg?
wie is
vertrouwd genoeg?

donderdag 6 augustus 2009
09: 43

Jungle

I

zittend in mijn
eigen
jungle
letterlijk
en
figuurlijk

meer zwemmend
reddingszwemmen
om boven te
blijven
om alert te
blijven
om levend te
blijven
om bij mijn verstand te
blijven

groene oase
zo natuurlijk
zo echt
zo gemanipuleerd

tegenover

grijze brij
zo natuurlijk
zo echt
zo gemanipuleerd

alles natuurlijk
alles echt
alles gemanipuleerd

de natuur

en

ik

donderdag 6 augustus 2009
11: 11

II

hoe nederiger
hoe groter de hoogmoed
…
zijn er
uitzonderingen
die de
regel
bevestigen?

of

anders gevraagd

is er hoogmoed
zonder
nederigheid?

of

is er nederigheid
zonder
hoogmoed?

kan dat
narcisme
dat
mechaniek
ontwikkeld worden
of
is het
aangeboren?

beetje eng dan
…
of
is het wel
eng
en moet je
het
niet gewoon
accepteren
dat zoiets
zo
is?

woensdag 12 augustus 2009
09: 31

III

ontbossing in de
jungle
leidt tot
minder
zuurstof
in de lucht
in het water
in de materie
in mij

dus waarom dan?
wanneer
je
weet dat
het
negatieve gevolgen heeft?

sommige bossen
moeten blijven
moeten groeien
moeten leven
leven
om
alles en iedereen
te kunnen blijven
voorzien
van
zuurstof

woensdag 12 augustus 2009

IV

ontleden

met scalpel
en pincet
laag voor laag
pel je af
pel jij af
dat
wat mijn
mij is
is
het
dat
wat
je wilt?

woensdag 12 augustus 2009

V

diep
in het bos
ligt
de vijver
die mystieke plaats
waar
je
jezelf kunt zijn
alleen
omringd
door bomen
natuurgeluiden
stemmen
van het verleden
zweven er
dwars door
over heen

daar
alleen daar
is er plaats
voor
al dat
daar
alleen daar
maar
wees op je
hoede
ik
ook
bescherm
koste wat kost
die
stilte
die
stemmen
die
rust
diep
in
mij

woensdag 12 augustus 2009

VI

alles vast op papier
testament van een leven
laat tijd het je geven
om te komen tot hier

maar wat vertrouw je toe
aan die nog lege zaal
dat wat ik haal
vraag me hoe ik het doe

vind je weinig of veel
en hoe herken je het
junglewetten aan zet
maken mij los of heel

ik ben er vanaf gehaald
heel even maar
want leegte en ijlheid zijn daar
waar je nederdaalt

roestige deksel open
roeren en kloppen en kneden
altijd heb ik het vermeden
ik kan nu niet meer weglopen

vogel ijl hoog in de lucht
vliegend in vrijheid
ik die maar krijt en krijt
slaak ik mijn laatste zucht

vrijdag 14 augustus 2009
20: 07

VII

en dan is er herkenning
godallemachtig!

je schrikt
van je eigen roerselen
je schrikt
van de evoluerende wereld
je schrikt
van je lach en traan
je schrikt
van je eigen hond
je schrikt
van je eigen familie
je schrikt
van je eigen partner
je
schrikt
gewoon
van
alles

maar weet je?

resperidon
en
venlafaxine
doen wonderen!

ik ben hun uitvinder
eeuwig
dankbaar

vrijdag 14 augustus 2009
20: 09

L’Oubliette

I

alleen
in je zelf
ophaalbrug verborgen
locatie afgezonderd
geheugen onwerkbaar
L’Oubliette
echt
alleen
met je zelf
spiegel in spiegel
beeld tegen beeld
ultieme confrontatie
zelfs
je zelf
verwijderd zich
van
je zelf
gestript
tot op het
bot
geen lagen
meer over
geen woorden
voor handen
onder handen
je kijkt in je ogen
maar ziet
niks
geen ziel
zielloos
alleen

zaterdag 15 augustus 2009
22: 36

II

zo dun de
draad
bijna onaanraakbaar
rekloos reeds
geleiding van
leven
minimaal
functieloos geworden
wat heb je
nodig?
daar
daar gaat het om
dat is
waar het om draait
eis je?
onderga je?
neem je?
gebruik je?
maar
wat is er
in leegte
die vol is
van leegte
over?

zaterdag 15 augustus 2009
22: 41

III

op eens
ontdek je
dat de bodem
onder je
weggeslagen is
onderin
ga je nog
verder naar
beneden
naar een nivo
waarvan je
het bestaan niet
voor mogelijk hield
en
daar liggen
ze
zorgvuldig opgespaard
voor het grijpen
je wilt
maar durft niet
je wilt
maar mag niet
want die
ultieme keus
voor je zelf
daar beneden
kun je zelfs
dan
niet eens nemen
maken
doen!

zaterdag 15 augustus 2009
22: 52

IV

eens
wanneer is onbelangrijk
moet
toch iemand hier
de eerste stap gezet hebben
op die ongerepte vlakte
scheen toen ook de
zon?
was diegene ook
zichzelf vergeten
in de aanblik?
of wist diegene
de weg gewoon
niet meer terug
eens de stap gezet
is het territorium
veroverd
voor altijd
en daarna begint
de bevolking
allemaal volgen zij
hetzelfde pad naar
boven
naar de vlakte
het ijle daar onder de
zon
nu vanaf toen
voor altijd
verdoemd en
bevuild

donderdag 20 augustus 2009
Bichl, Ramsau im Zillertal
00: 08

V

zouden zij
die vergeten stappen
in de toekomst
terug vinden
net als die
van vroege primaten
en dinosauriërs of
zoals die van
Armstrong op de maan?
zouden ze in
de toekomst die
resten van
die beschaving
daar onder de zon
onderzoeken?
op
van alles en nog wat?
of
niet
belangrijk genoeg?
bevonden
gewogen
geanalyseerd

donderdag 20 augustus 2009
Bichl, Ramsau im Zillertal
00: 12

VI

een mooiere
toegang tot de
Oubliette
is er eigenlijk niet
Schlegeis of Kaiserklamm
de weg is het doel
daarin verlies je jezelf
moet je vergeten
welhaast
je kunt gewoon niet
anders
bij het aanschouwen
van al dat
natuurgeweld
overweldigend
natuurschoon
imponerend

donderdag 20 augustus 2009
Bichl, Ramsau im Zillertal
17: 27

VII

stap voor stap
lukt het je niet
teug voor teug
blijf je gewoon in leven
afgezet met elektriciteitsdraad
wat eigenlijk niet nodig is
maar er gewoon
is
stappen beperkt tot
je
ruimte
vacuüm
in het helaal
vergeten
nergens op de kaart
niet in een tom tom
niet in het geheugen van ouderen
geen
nergens
nooit
toch
ben je er belandt
maar er zijn
ook wel mooie
momenten,
momenten om
te be schrijven
te om schrijven
te noemen
te ver noemen
te zien
te ont zien
te krijgen
te geven

want wanneer alles stopt
staat de tijd stil
en zie je dat alles klopt
zoals de draaiende aardspil

veel valt op zijn plaatst terug
dat geeft meer hou vast
gooi dan heel vlug
van je af alle ballast

dan pas is de weg
het doel geweest

donderdag 20 augustus 2009
Bichl, Ramsau im Zillertal
17: 44

VIII

zoals de onweerswolken
binnendrijven
overdrijven
veroveren
bezit nemen van het
dal
versluieren zij
de toppen van de bergen
aan het gezicht
zo snel bedekken
zij
de bergen
het uitzicht
en geven daarmee
gewicht aan
hun daad;
verdrijven van
voeden van
alles wat je je daarbij
kunt voorstellen
in de natuur
in mij,
goed vergelijkbaar
maar nu
zo snel ze gekomen zijn
zijn ze al weer verdwenen
en komt de zon weer
tevoorschijn
heel schuchter nog
maar alles
en iedereen
weet wat hen
weer te wachten staat
perpetuum mobile
hier in de
Oubliette

vrijdag 21 augustus 2009
Bichl, Ramsau im Zillertal
16: 56

IX

Perpetuum Mobile in de Oubliette

alles verzameld op
de tocht
neem je ongewild mee als
winkeldochters
als een
duister hoofdstuk
die tezamen
als een sapstroom
het
einde van het begin
via
het episch centrum
aankondigen dat in
het boek
opgetekend wordt en als
regendruppels
hier neervallen
culminerend in een
big bang van
vragen, vragen en vragen
nog geen antwoorden
zo die er komen
zal dat een nieuw
hoofdstuk zijn
waaruit ik kan
putten
in tijden van

vrijdag 21 augustus 2009
Bichl, Ramsau im Zillertal
17: 05

Aan Walt Whitman

elektrisch
eclectisch
aards
masculien
rauw
wonderschoon,
een wervelwind
die
het mijne
getroffen heeft
en de gevolgen
zullen altijd
zichtbaar
en
voelbaar
zijn en blijven
verre verwant

ik zing niet van mijn lichaam
ben daar te preuts voor
ik zing wel van mijn geest
die ligt in mijn verzen
open en bloot
te grabbel gegooid
zo is dat nu eenmaal

natuur en landschap
bewonderen wij
interesse en voorwaarde
die liggen in mijn verzen
mooi ongenaakbaar te wezen
door ons met ontzag bekeken
zo is dat nu eenmaal

donderdag 27 augustus 2009
13.27

één voor één
tikken ze weg
korrel voor korrel
vloeien ze weg
maar
je vergeet vaak
dat alles bij elkaar
opgeteld wordt
één voor één
en
korrel voor korrel
vormen ze een gigantische
massa
in dat ene laatje
op dat ene punt
daar
waar
alles
waar
wordt
en
is
een plek waar je niet
onder uit over heen
komt
altijd blijft het je achtervolgen
dat ene moment waarop
je
al dan niet gedwongen
aan gaat tegen komt
dat
wat je zo lang bij je gedragen hebt
niet onder ogen wilde kunnen zien
de
waarheid
waar je niet op zit te wachten
steen voor steen
en
splinter voor splinter
breken buitenstaanders
af
breken buitenstaanders
in
breken buitenstaanders
door
en ik
ik
sta erbij
laat het toe
moet
kan niet anders
ik
tel de korrels
tel de stenen
tel de splinters
één voor één

…


…

uitschreeuwen wil ik het
janken wil ik
woedend zijn wil ik
vloeken wil ik
afrekenen wil ik
voor
eens
en
altijd

donderdag 27 augustus 2009
19.22

ik denk
dat het einde van de spiraal
bereikt is
dat de rek er weer is
zit aan te komen
het roer kan weer om
denk ik

ik voel
dat er meer ruimte in mijn hoofd is
ontstaan is
dat frisse lucht er
door heen kan stromen
het roer kan weer om
voel ik

het roer kan weer om
de weg is het doel geweest
blijkbaar broodnodig
voor
mij!

of vergis ik me?

donderdag 27 augustus 2009
19.39

aan de oever van de Styx
voel je je veilig
je weet wat gaat gebeuren
maar
hoeveel zijn gewaarschuwd
niet
om te keren?
eeuwige doem
zoutpilaar
begrenst tot
Orpheus
Lot
en
nu ook ik
welke doem staat
mij
te wachten?
of zijn het maar
verhalen
om te
verhalen?
vertellingen om de
mythes
in stand te houden?
dus
nog enige twijfel
maar mijn rug
is
onbedekt nu

donderdag 27 augustus 2009
22.24

plotseling
valt er een zonnestraal onbeschut
achter je rug om
tot op de bodem van de put

onopgemerkt
draai je je om, heel langzaam
en daar, voor je
een groene loot, heel eenzaam

voorzichtig
wil je het aanraken
maar je aarzelt
bang om nieuw leven te naken

ongetwijfeld
weet je wat er gaat gebeuren
zet de stap
zonder de voorwaarden te keuren!

donderdag 27 augustus 2009
22.35

de kunst van het weglaten
waar je zoveel meer zeggen kunt
is geen plaats voor praten
dat is maar weinigen gegund

precies de juiste dosering
gefaseerd toegediend, doordacht
trek je de juiste lering
in de woorden je gebracht

zaterdag 29 augustus 2009
22.30

non dualiteit

I

ik wandel tussen de wolken
met de geur van gras om mij heen
geen duidelijk pad dus
geen richting, alles open

vogels vliegen vrij tijdens het lopen
van de zon krijg je een kus
met de wind komen geen kwellingen, geen een
die draaien in het water de kolken

daarom geniet ik met volle teugen
opgeklaard en vrij
geen zorgen daar tussen hen
wijds uitzicht overal heen

daar waar die zon scheen
is de plek die ik ken
daar is echter ook hij
die je herinnert aan de leugen

ik dwing de aarde tot groei
ik dwing de wind tot verfrissing
ik dwing de zon tot schijnen
ik dwing de vogels tot vliegen

dan pas verdwijnt het bedriegen
dan pas vervagen de lijnen
dan pas verwaait de vergissing
dan pas verschijnt de bloei!

zondag 30 augustus 2009
22: 40

II

alleen maar in de tussenwereld
opgaan in het totaal
zonder ego
is bevrijdend;
geen oordelen
niet oordelen
niet veroordelen
niet beoordelen
ondergeschikt is dus niet
dispar vulgo
een verkeerde lijfspreuk?

zondag 30 augustus 2009
23: 04

nazomer verzen

I

de eerste tekenen van de herfst
die er aan zit te komen;
kondigen zich aan

alleen in dat najaarsseizoen
kan ik mij als altijd;
volkomen laten gaan

wanneer de bladeren verdorren
en de schaduw toeneemt;
veert mijn geest op

nog genieten van een straal
een zwoele zucht;
leven op z’n top

maandag 31 augustus
12: 50

II

al zoveel jaren
trouwe metgezel
van mijn woorden
het duizelt mij
autobiografischer
kan bijna niet
ik
de metgezel
van
een leven
lang

maandag 31 augustus 2009
13: 04

III

was ik maar een vogel
vrij om te gaan
zonder belemmeringen
alleen de zorg voor eten
en
drinken
nakomelingen ultiem
zoals verzen ultiem
een lettervogel
een woordvogel
uniek in de fauna wereld
langer levend dan
normaal
gedwongen weliswaar
in en op geleende tijd
in en op extra tijd
in en op verlopen tijd
uiterste houdbaarheidsdatum net niet
verstreken
ten minste houdbaar tot
ik
het genoeg vindt

maandag 31 augustus 2009
20: 00

IV

de laatste trede
tot net boven het grondoppervlak
daar aangeland
is het uitzicht weer
aan jou
aan mij
en iedereen
de hele wereld
als een periscoop
scan je de omgeving
op gevaren
op verandering
op geuren …
als de bevindingen door
de keuring raken
is er eindelijk weer
de ruimte
om voorzichtig te gaan
leven
om te gaan genieten
van de najaarszon
om te gaan genieten
van een zwoele zucht
van de najaarswind
om weer regendruppels
te mogen voelen
op je stoffige gelaat dat
zolang verborgen is geweest
de Obliette
die
kan niet gedempt worden
maar
is
altijd als back-up aanwezig
in tijden wanneer hij
nodig is
want hij
is
en zal altijd deel blijven
uit maken
van mijn wereld
maar voor nu is hij weer
verlaten en kan hij
gereinigd worden

dinsdag 1 september 2009
22: 21

V

waarom ik er juist nu
aan moet denken;
warme zonnestralen
na een frisse ochtend,
weet ik niet
misschien
omdat ze zo’n indruk op
mij maken
misschien
omdat juist zij alleen
in staat zijn om mij
te verlichten
wie weet
ik weet het zelf niet
dus
ik weet alleen
dat
zij mij verwarmen
tot op het bot

dinsdag 1 september 2009
22: 44

VI

zijn dit mijn grasbladen
deze woorden?
of zijn het gemaaide halmen?
samengeraapt
er na
en op een hoop tot vertering
gegooid?
of
toch grasbladen die in het
najaar nog één keer gemaaid
worden
en in het voorjaar weer uit kunnen
lopen?
of
laat je ze groeien
zonder te maaien?

dinsdag 1 september 2009
22: 54

VII

waar droom ik van?
de ochtend erna
weet ik het nooit,
zelden over iets dat niet kan

tenminste dat stel ik me voor
want ik weet
het dus niet,
maar daar geef ik aan gehoor

ik interpreteer dus maar
want dat is
redelijk veilig,
zelden loop je dan gevaar

ik droom dus van lucht
lijkt me
een redelijke keus,
waar ik niet voor wegvlucht

ook droom ik dan van water
op deinende golven
met schuimkoppen,
vertrekt mijn schip later

misschien ook van vliegen
zoals een vogel
hoog en vrij,
naar daar zonder te liegen

daar is het najaar rood
een plek om je
geheel veilig te voelen,
zonder spoor van de dood

woensdag 2 september 2009
23: 06

VIII

de laatste
nazomer
is nog niet voorbij
maar
de laatste
regels
zijn toepasselijk
de zon is op
de wind luwt
de regen en sneeuw
gaan toenemen
heerlijk
ik ben een echt
herfstmens
die zich laaft
in de najaarsstorm
en de
druppels
op mijn
ziel
voeding

woensdag 2 september 2009
23: 10

Keesje

een oude dame van 11 jaar al
je merkt het al goed
sneller moe, grijzer
maar nog steeds vol leven
als het er op aan komt!
je stinkt uit je bek
je snurkt als een oude man
laat scheten
bedelt
maar toch, juist dat
maakt je zo lief
één oogopslag op je kopje
en ik ben weer verkocht
eigenwijs
volgzaam
je weet wie de baas is
maar toch vrij, zoveel
mogelijk, een eigen
willetje
gelukkig
tot nu toe behouden!
en zoals je daar nu ligt
op je kussen met deken
slaaplucht om je heen
hou ik zielsveel van je
zou niet weten wat te doen
als je er niet meer bent
je herinnering dan
zal altijd blijven
lieverd

donderdag 3 september 2009
19: 29

nachtelijke schaduwen
vallen weer op de muren
de wazige werkelijkheid
vormt zich voor je geestesoog
moeilijk te herkennen soms
soms helemaal niet te definiëren
wel altijd wazig en te
herkennen als schaduw
die werkelijkheid is er wel
beangstigend soms en soms
ook een veilig gevoel
gevend
als een parallelle
werkelijkheid bestaat
het naast je, met je
en ook zonder je
gewoon
zoals ook andere mensen
bestaan naast je
in het parallelle waar je
geen invloed op hebt
ook niet wil hebben
want dat is macht
en dat is je wereldvreemd
beangstigend want je weet
niet hoe die te gebruiken
daarom laat je dat alles
gewoon ernaast bestaan
de mensen
en
de schaduwen
…

donderdag 3 september 2009
22: 28

je herkent ze weer
die daar, die aanklagen
want de laatste keer
kon je hun haat al dragen

zo tastbaar was de lucht
vol van bezwangering
dat je met je laatste zucht
de echte hel in ging

ben jij het die daar wacht?
op mij met alles erop en eraan
dit is de laatste klacht
waarmee ik het heb gedaan

de tijd voor de horizon is
nu eindelijk weer daar
want het was een groot gemis
dat nobele gebaar

weer zie je de maan
van achter de wolken komen
daar waar de vogels gaan
kun je eindelijk verder dromen

zaterdag 5 september 2009
23: 00

Anna Achmatowa en Walt Whitman

om als een spons op te nemen:
Achmatowa en Whitman
ik zou mijn hart moeten onthemen
maar neem op dat avontuur een run

dat zijn mijn helden
ook nu nog, op deze trap
want wat zij mij hebben te melden
werkt voor mij als een rode lap

ik val aan; moet alles lezen
ontroostbaar dan, wanneer onderbroken
alles zal me een zorg wezen
want ik heb aan ze geroken

bloed, zweet en tranen
smaken altijd naar meer
langs vele beboomde lanen
zijn zij mijn vrouwe en heer

had ik maar een vonk
op kunnen nemen, van dat al
maar het was ik die diep zonk
en afdaalde naar die hal

van hoogmoed naar de Hall of Fame
daar zijn zij thuis
wat ik ook doe of neem
in vergelijking is dat maar gruis

hun verzen zijn de rotsblokken
van het hele universum groot
ik hang aan hun rokken
en geef alleen mijn worstelingen bloot

hun specie is de kracht
waar ik van droom
dat geeft hen macht
en maakt mij inert, loom

maar dat zijn zij: Goden!
en ik ben ik: man
van hun manna, hemelse broden
is het dat ik leven kan!

zondag 6 september 2009
14.22

als eerste het
afsluitende veilige bruin
daarna het
onstuimig groeiende groen
met daarboven het
vrije oneindige blauw
dat is mijn uitzicht
dat is mijn wereld
in het bruine
zie ik het groene
en verlang ik naar het blauwe

het spionnetje neem ik op de koop toe

maandag 7 september 2009
12: 56

I

luister,
daar ging er weer één:
een gedachte
niet te grijpen zo ijl
verdween hij weer zoals
hij gekomen was
de essentie en glinstering
de geur en het gevoel
zijn niet vast te leggen
helaas
zo vergaan er vele
gedachten als rook voor
de zon op
zonder dat je ze vast hebt
kunnen leggen op papier
in je hoofd al moeilijk
in spraak nog moeilijker
onder woorden brengen onmogelijk
en het papier
blijft dus
leeg

maandag 7 september 2009
13: 55

II

wanneer ik schrijf is er
muziek in mijn hoofd
wanneer ik lees is er
muziek in mijn hoofd
wanneer ik wat ook doe is er
muziek in mijn hoofd
schrijven en doen en muziek
gaan samen
lezen en muziek
gaan niet samen
of ik stop en luister
of ik stop en lees

en dan is daar
de muziek van de woorden
de klanken die zich
dan aaneen smeden tot één
geheel
een verhaal
een gedicht

ook dat is muziek

dinsdag 8 september 2009
10: 04

III

mijn woorden zingen
voor mij
voor anderen?
ik ben er nog niet achter
hoe ze zingen
een lied?
een serenade?
een symfonie?
dat heb ik nog niet
ontdekt

mijn woorden zingen
dat staat vast
ze zingen van mij
mijn roerselen
mijn geest
mijn ik
soms van de natuur
soms van andere mensen
soms van wereldgebeurtenissen
vaak een staccato
soms een adagio
soms een largo

mijn woorden zingen
mollen en kruizen zijn verborgen
de piano’s en de forte’s ook
maar niet voor mij
zingen kan ik ze niet
degene is nog niet bekend

mijn woorden zingen
de librettist van de leegte
van eenzaamheid
van worsteling
van roerselen

mijn woorden zingen
maar ik ben geen bard
vaak ben ik niet bij stem

dinsdag 8 september 2009
23: 01

IV

heen en weer weer heen en weer
de libel
op en neer weer op en neer
de waterval
daaromheen de zwangere warme lucht
waar doorheen en nog melkachtig zonnetje
probeert door te breken
daarin zit ik met pen en notitieboek
probeer de atmosfeer te vangen, de gedachte
te vangen en op papier te krijgen
ik lag te dommelen zo na gedane arbeid
en net nu de zon
door wil breken
borrelt het aan alle kanten en manieren
een beetje onrustig maar wel lekker loom
observerend en pakkend
nee, de zon doet het nog niet
ik wel;
de uitdaging is aangegaan
en met inkt
wordt gevuld, wat een zege
overwinning op
lekker loom voldaan, de tijd gaat ook langzamer dan

woensdag 9 september 2009
11: 58

ruige groene jeugdige ontheemde bosbewoner
hier nu op je voetstuk
aangevallen reeds door ongedierte,
heb je het hier zo naar je zin in het stadse?
aan je uitloop en aanwas te zien wel
kon je maar praten, dan zouden er heel wat
wijsheden mijn kant op komen
die jij door de eeuwen heen op je jonge leeftijd
al eigen hebt gemaakt
en waar ik alleen maar van kan leren
zien, bespreken zouden we het,
ach,
kon het maar zo zijn maar zo is het niet
dus moet ik over je lezen
en zo proberen jouw eigengemaakte oerwijsheden
toe te passen in jouw en mijn leven
gesnoeid kort gehouden

woensdag 9 september 2009
14: 00

ik wil zoveel zien
de weg door het bos, het pad naar daar boven
de gletsjer aan het einde
het schip op zee, de kustlijn in de nazomer, het strand nog opgewarmd
mensen arm in arm, drukte op de pleinen en in de straten
een kennel vol jongen
in de auto naar een bestemming
op de fiets door de nieuwe aanplant
op de scooter langs het kanaal
zien wat is geweest
zien wat ik gemist heb
zien in de toekomst
en beschouwen van het verleden
liggen op de wei bij Loevenstein
wandelen door het openlucht museum
de sneeuw op de piste, het voelen van de ijzige kou, je drinken bevriest in je glas
de oude en nieuwe bruggen in de Kaiserklamm,
de natte moeite van de Wolffsklamm
de weidsheid op weg naar de Grossglockner
zoveel vergeten
zoveel gezien
zoveel beleefd
zoveel nog te doen
en dan nog Londen, Rusland, IJsland, Egypte, Normandië glooiend groen
diepe indrukwekkende belevenissen
blij dat het mogelijk geweest is
blij dat er veel dromen overblijven
blijft
over
nog
zo
veel

woensdag 9 september 2009
23: 25

omgeven door
grootsheid van natuur
waar ik rede hoor

schallende klaroen
indoctrineert en beïnvloed
denken en doen

ik vergeet
leg mij ten ruste
zoals ik dat vaker deed

mijn zijn
een farce gemaakt
vergalt mijn brein

hier nu
tussen alles in
felgekleurd tenue

dat blijft
niets nagelaten
dan de woorden die hij schrijft

zaterdag 12 september 2009
23: 06

Rob de Ronde Comments