Hanny Michaelis

Over the years
a great deal has to be thrown out.
The notion, for instance,
...

Love rolled away
to the other end
of the world. Faith
smothered in the mud
...

Sometimes like gems
and sometimes like pieces of scrap.
The light falls as it chooses.
But whether it's morning
...

Sleepless in the cavern
of the night.

All roads to you
rolled up into a black
...

Years later
one clear afternoon
full of sober sounds
and the hustle and bustle in a house
...

A morning
like any other.
The cool light
impassive, but without
the old brusqueness.
...

Een ochtend
als alle andere.
Het koele licht
onaandoenlijk, maar zonder
de bitsheid van vroeger.
De dag heeft zijn stekels
afgelegd, nu de nacht
zacht was en donker,
nu een gebaar
de woorden verslagen heeft
en warmte onbelemmerd uit kon stromen in lange
verlossende golven, nu
na jaren van voortvluchtigheid
de vrede zich eindelijk
en blindelings heeft laten vinden.
...

Begoochelende onzekerheid,
broedplaats van sprookjesachtig
misverstand, oogverblindend
onkruid van de twijfel
waaraan de hoop zich vastklampt
tot de dood erop volgt.
...

Ruggelings uitgestrekt
met je voeten in het heden
en je hoofd gekoppeld aan
een onachterhaalbaar ver
verleden is het geen wonder
dat je iedere nacht
van spanning dreigt te breken.
Maar dat je elke dag opnieuw
de kracht vindt om overeind
en uit je bed te komen
vervult me met ontzag.
...

Als het niet van ons is
wil ik het niet, dit voorjaar
met zijn springvloed van licht,
zijn rondspattende kleuren.

De bronzen wolken, weelderig
opgestapeld tegen vlammend blauw,
de met het allerfijnste groen
bespikkelde bomen roerloos
in de duifgrijze avond
en de opalen glimlach
van wereldomspannende regenbogen
zijn aan mij alleen
niet besteed.
...

Langzaam maar zeker
strekt de dag zijn zebrahals
naar een roodkoperen zon.
Wind woelt door het natte
groene haar van stadsplantsoenen,
ontrolt een hardblauwe vlag
boven de daken. Wie dit ziet
heeft de nacht overleefd
of hij wil of niet.
...

Hoe het geweest zou zijn
als ik je niet kende, hoogstens
van horen zeggen of gezicht -
gemakkelijker, neem ik aan:
niet telkens die wespeprikken
van angst en twijfel. Maar ook
geen eilandjes van tropisch welbehagen
in een poolzee van displezier.
...

In een onbewaakt ogenblik
hunkerend binnengeslopen
dwaal ik in je rond.

Een barbaars landschap
dragend de schaarse tekens
van je aanwezigheid:
de ontbladerde boom
die geen schaduw werpt,
het zwartgeblakerd struikgewas,
de verdroogde kreek
tussen de rotsen
en diep onder de grijze
dorstige aardkorst
het gesmoorde ruisen
van murmurerend water
dat geen uitweg vindt.
...

Het lichaam
dat genoegen neemt
met een ander lichaam
sedert het ene
onbereikbaar werd
moet van tijd tot tijd
oogluikend toestaan
dat het bewustzijn
ontwijkt naar een half
overwoekerde uithoek
van het geheugen
en zo verraad pleegt
aan het verraad.
...

De ik die zichzelf
in je omhelzing verliest
en terugvindt, is niet
dezelfde die op loden voeten
je leven uit loopt
en een ander dan de ik
die zich wijsmaakt dat je
er nooit bent geweest.

Alle drie opgesloten
binnen mijn huid zijn ze slaags
geraakt in een oorlog
op leven en dood.
...

Vanavond hoorde ik
dat de maan niet rond
maar peervormig is
met tenminste twee
uitstulpingen, misschien
wel drie. Toen ik later
naar buiten keek
klom een ronde
witgloeiende schijf
boven de daken uit
en ik betrapte me
op dezelfde koppigheid
waarmee ik andere
gedeukte illusies
in ere houd.
...

Met de jaren
moet er veel worden weggegooid.
De gedachte bijvoorbeeld
dat geluk mild is en duurzaam
iets als een zuidelijk klimaat
in plaats van een blikseminslag
die levenslang gekoesterde
littekens achterlaat.
...

Liefde weggerold
naar het andere eind
van de wereld. Geloof
in de modder van wikken
en wegen verstikt.
Zelfs de hoop beschaamd
terruggekrabbeld. En toch
genoeg over om niet dood
te willen en bij tijden
zijn tekort met dezelfde
gretigheid te omhelzen
als vroeger zijn overvloed.
...

Soms lijken het edelstenen
en soms brokjes schroot.
Het licht valt zoals het wil.
Maar of het ochtend is
of avond, gisteren of overmorgen,
het blijven scherven.
...

Slapeloos in het hol
van de nacht.

Alle wegen naar jou
opgerold tot een zwart,
niet te ontwarren kluwen.

Naaldfijne pijn
ronddraaiend in de groef
van een herinnering.

En buiten het zachte
onverstaanbare geprevel van
de voorjaarsregen.
...