Madrason . Poems

Zwart is de iris die jou zag
groter werd hij door jouw lach
wit is de spiegel van onze zielen
in jouw ziel staan rode aders
...

Ik heb hun water aan mijn lippen staan
hun woorden klinken heel diep in mijn oren
als een echo na die iedereen moet horen
welke ons heus niet van zelfkritiek ontslaan
...

Een vermoeide zware stem vaart voort
vreedzaamheid raak het niet kwijt
want met geweld verlies je de strijd
Ahimsa met de dreiging van een vuist
...

Intellect is feeding passion
thinks it parts and eats its ration
suffering is anti-spring
and indulgence breaks a wing
...

A bird crawling out of your mouth
a bird which wants to freedom shout
give a voice unto your prison
give existence wings and reason
...

Wie ben jij zo vroeg men mij
ze voelden zich oppermachtig
ontwaarden een mens indachtig
die met weinig woorden zei
...

Heb de jeugd lief
de bloemen in het veld
de bijen dansend op de heide
sla minachting in de boeien
...

Strijdlustig krabbel ik voort
al lijkt het soms op zelfmoord
ik sla met het zwaard der schoonheid
met 100 woorden op het wanbeleid
...

Ik laat me niet schofferen
tot stoffer en tot blik
maar ben nederig genoeg
om uw stront te ruimen
...

Het gaat maar door
men zingt in koor
we zijn er echt voor U
Hermes staat aan de poort
...