Ο Χαρταετός Poem by dimitrios galanis

Ψηλά στηλωμένα τα μάτια στο χάρτινο σκαρί,
τα χέρια την καλούμπα ν' αφήνουν, ν' αμολάνε
πίσω να μαζεύουν, να τραβάνε, ν' απογειωθεί.
Κι εκείνος ν' αρνιέται, να μη θέλει να μετεωριστεί,
να στριβοτιμονιάζει, να τραμπαλίζεται,
να προσγειώνετ' αλίμονο στη γη.

Τα ζύγια να ρυθμίσεις να 'σορροπούν,
την ουρά ν' αλαφρώσεις, μην κόβει τη φόρα.
Μα δε φυσάει ούριος αέρας κaι δε μπορούν
όλα μαζί στην ανύψωση να συγχρονιστούν.
Κι εσύ ν' αναρωτιέσαι, ν' αμφιβάλλεις
για τις προθέσεις της συμβουλής!

Ξανά στη δοκιμή, να βλέπεις ύψος να παίρνει,
ν' ανεμοζυγιάζετ' έτοιμος να σου κάνει το κέφι,
να χάνει ύψος όμως και πάλι, ν' αγκομαχεί.
Τράβα με δύναμη, νά 'βρει αντίσταση, να κρατηθεί.
Ας τον, ας τον να φύγει λεύτερος, ν' ανεβεί.

Και γύρω γύρω απ' το 'κκλησάκι στο λόφο τ' ΄Αιλιά
όπου δίναμε το ραντεβού μας τη Δευτέρα την Καθαρά
έδιναν κι έπαιρναν οι φωνές,
έπαινοι, ζήτω, προτροπές,
επικρίσεις, αποτροπές, ιαχές.

Κι όταν τύχαιν' ο δικός σου να πάρει την ανηφόρα
να ταλαντεύεται σε πτήσεως ομαλής κανόνα,
να μη κινδυνεύει απ' ανέμου πνοή, αδύναμ' ή δυνατή,
νά 'χει οριστικά ξεφύγει την προσεδάφιση την ντροπιαστική,
των χεριών η πολύχρωμ' ελπίδα να σου μεσουρανεί,
στο ζενίθ να τον βλέπεις συρρικνωμένο σε τελεία μικρή,
ενθουσιασμένος από την πτήση την επιτυχή,
άφηνες το μυαλό σου να πετάει μαζί στην ουράνια προοπτική
κι ακούραστος ώρες ολόκληρες, ψηλά στον αέρα
πλοηγούσες της δεξιότητάς σου τη σημαία.