ಮೇಲೆ ಮೇಲೇರಿ ತುತ್ತ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ನಿಂತ ನಾವು Poem by Praveen Kumar in Bhavana

ಮೇಲೆ ಮೇಲೇರಿ, ತುತ್ತ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ನಿಂತ ನಾವು,
ದೂರ, ದಿಗಂತಗಳಾಚಿನ ಸ್ಠೃಯಾಟ ದಿಟ್ಟಿಸಿದ ನಾವು,
ಆ ಬೆಳಕುಗಳ ಕೋಲಾಟ, ಹೊಸ ಲೋಕಗಳ ಮೇಲಾಟ,
ಕಡು ನೀಲ ಆಕಾಶದ, ಪ್ರಶಾಂತ ಹಾಸುವಿನ ರಮ್ಯ ನೋಟ,
ನಮ್ಮೊಳಗಡಸಿಟ್ಟು, ಬೀಗಿ, ಹಿರಿ ಹಿರಿ ಹಿಗ್ಗಿದ ಆ ನಾವು,
ಹೊತ್ತು ಮೇಲೇರಿದ ಹಾಗೆ, ಕತ್ತಲಲ್ಲಿ ಕೆಳಗಿಳಿಯ ಬೇಕೇನು?

ಲೋಕದ ತುತ್ತ ತುದಿಯಲಿ ನಿಂತು, ನಾವು ನಾವಾಗಿ ಮೆರೆದು,
ನಮ್ಮೆತ್ತರದಿಂದ, ಕಾಲಕೆಳಗಿನ ಲೋಕ ಕಂಡು, ವಿಸ್ಮಯಗೊಂಡುದುಂಟು;
ನಮ್ಮೆತ್ತರದ ವಿರಲತೆಯಲ್ಲಿ, ಕೆಳಗಿನ ಲೋಕಗಳ ದಟ್ಟಣತೆ ನೆನೆದು,
ಆ ಬೇಗೆ, ವೇಗ, ಆ ಓಟ, ರಭಸದ ಬಗ್ಗೆ, ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಟ್ಟದ್ದುಂಟು;
ಕಣ್ಣೋಡಿಸಿದಲ್ಲೆಲ್ಲ ಪಸರಿಸಿದ ಆಕಾಶವಂದು,
ಜೀವನ ಚೈತನ್ಯವಾಗಿ, ನಾವನಂತ ರೂಪಿಗಳಾಗಿ, ಕಂಡದ್ದುಂಟು.

ಕಣ್ಣಾಡಿಸಿದಲ್ಲೆಲ್ಲ ಕತ್ತಲೆಯು ಕವಿದಿರುವಾಗ,
ನಾವು ಕೆಳಗಿಳಿದೆವೋ, ಮತ್ತೆ ಮೇಲೇರಿದೆವೋ ಹೇಳುವವರಾರು?
ಬೆಳಕುಗಳ ಕೋಲಾಟ, ಲೋಕಗಳ ಮೇಲಾಟ ಕಾಣಿಸದಿರುವಾಗ,
ಎತ್ತರ, ಬಿತ್ತರಗಳ, ಲೆಕ್ಕ ವಿವರ ಕೇಳುವವರಾರು?
ನಿಂತಲ್ಲೆ ನಿಲ್ಲುವ ಹಾಗಿಲ್ಲ, ಕಾಲೆಳೆದತ್ತ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವಾಗ,
ಮೇಲೋ, ಕೆಳಗೋ, ಬೆಳಕು ಮೂಡುವ ಮುನ್ನ ಸ್ವಸ್ಥಾನ ತಲಪುವುದು ಚೆನ್ನ.