Βροχοσταλίδα Poem by Konstantinos Arvanitis

Έχουνε πει, μες στους καιρούς, τόσα πολλά για μένα,
περιγραφές, μεταφορές, κουβέντες τραβηγμένες,
που ‘χουν πειστεί πως φαίνονται και φιλοσοφημένες...
Μα μια σταγόνα, είμ' απλά, που πήγε στα χαμένα.

Μ' άλλες μαζί, με γέννησε, σύγνεφων μολυβάδα,
και στου αγέρα μ' άφησε, τη ρέζιγη φροντίδα.
Δεν έχω κλήρα ζηλεφτή, είμαι βροχής μερίδα,
που κρέμουμαι στα πράγματα, εφήμερη περκνάδα.

Κι αν ήρθα στο τζαμλίκι σου, σε πειρασμό μη βάνεις,
τις ρίμες σου, μαστορικά, να τις καλοταιριάξεις.
Το νόμο της βαρύτητας, δεν πρόκειται ν' αλλάξεις,
και το αργυάκι μου, θα δεις, δυο στίχους πριν υφάνεις.

Είναι γραφτό μου να χαθώ, άμα το φως μου δείξεις,
στο παραθύρι σαν φανεί, καβάλα σ' ηλιαχτίδα.
Για με που είμαι πρόσκαιρη, της μιας στιγμής νηρηίδα,
στη μνήμη σου κατάστιχο, είν' άσκοπο ν' ανοίξεις.

Νιώσε το… Αν ξαναφανεί, ποτές βροχοσταλίδα,
μια μέρα ίδια γρασερή, στη γριλιαστή φανέστρα,
θα είναι άλλη, σίγουρα, πρόστυχη και πλανέφτρα,
που ίσως να μη λυπηθεί, μαγλίφισσα γραφίδα.