Της Νύχτας Η Βραχνάδα Poem by Valia Maistrou

Μούσα Ερατώ και πένα μου, αρχαία φιλενάδα
που κάνεις τους απλούς σου γιους αητούς αντριωμένους
και κάποιες κόρες λέξεις μου σοφές περισπωμένες
τους στίχους πλέξε αρμονικά στης νύχτας τη βραχνάδα

και κάνε εμένα να γροικώ τη μουσική στους κήπους
γλυκόλαλο σαξόφωνο, τρομπέτα χρυσωμένη
με χίλιους αναστεναγμούς τον πόνο των ανθρώπων,
μαύρος καπνός, μαύρος καημός, να προσμετράω ήχους·

καμπόσοι θε να σμίξουνε στ' αυτί καλαμαράδων
σε τοίχους πιότερο θα μπουν, μακάρι να μπολιάσουν
το δέντρο της υπομονής που τρώει το σαράκι·
κουτσαίνει η Πόλις και βρωμάει σαπίλα αρχοντάδων

και ξενυχτώ ορμηνεύοντας τα βέλη του θανάτου
να βρουν των σκοτεινών θεσμών την απεχθή τους χρεία
κι άμα μπορέσεις με Έρωτα και Αξιοκρατία
κάνε τους Άριστους να βρουν τις γνώσεις του Αράτου

να δώσουνε ξανά πνοή, να ρίξουν τα θεμέλια
και των κοράκων τις κραυγές να τις επάρουν λύκοι
με βλέμμα διεισδυτικό και γλώσσα ακονισμένη
στην σαπισμένη αποφορά να φέρουν τη συντέλεια.

(Ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος)

27.11.2016 "Ταξιδέματα με τον Έμμετρο"