Το φως, που γύρω, ρίχνουμε, δεν είν' από τη μήτρα,
γυναίκας, που μας κράτησε, εννιά, μέσα της, μήνες.
Και άντρας δεν σπερμάτισε, τις χρωστικές εκείνες,
που δείχνουν ασυνταίριαστες, με του χαμού τη ρήτρα.
Είν' απ' αζίνα άνυπνη που μέσα σπιθουρίζει,
στην παραστιά του είναι μας, μοιράδι απ' τη φωτιά,
της κτίσης. μα η πούλβερη, που σπέρνει η ναλετιά,
την αποσκιάζει, και φορές βερέμικα φεγγρίζει.
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem