Σπλαχνική... Poem by Konstantinos Arvanitis

Να μη θαρρείς, πως, ο βοριάς, ξέρει το τι να κάνει,
σαν μπαίνει απροσκάλεστος, από το παραθύρι…
Να ‘σαι μια στάλα σπλαχνική, ασ' τον να παρασύρει,
όσα στον πάτο του βαστά, της μοίρας μου χαβάνι.

Να μη θαρρείς, πως, στη στεριά, ξέρει το τι να κάνει,
μαρνέρος που παράδρισε, μες στης αρμύρας τόπους…
Να ‘σαι μια στάλα σπλαχνική, με των σειρήνων τρόπους,
μες στον μπαξέ σου φέρε με, στης νύχτας το σεργιάνι.

Να μη θαρρείς, πως, το πουλί, ξέρει το τι να κάνει,
με τσακισμένο το φτερό, λέφτερο σαν τ' αφήσεις…
Να ‘σαι μια στάλα σπλαχνική, απόψε, να κρατήσεις,
τη λαβωμένη μου καρδιά, στης πλάνης σου δοκάνι…