Η Πλατεια Poem by PANAGIOTIS TSAKRIS

Η ΠΛΑΤΕΙΑ
Ο φοίνικας με τον γδαρμένο κορμό βρισκόταν πάλι εκεί
Ο ίδιος; Μπα,μάλλον άλλος είχε φυτευτεί από τον επόμενο δήμαρχο.
Γύρω τουπαραφύλαγαν οι κόκκινες βουκαμβίλιες,
κι απέναντι οι κλαδεμένοι κορμοί έκλαιγαν για το κομμάτι που έχασαν.
Τα παγκάκια, ξύλινα, σεξεθωριασμένο πράσινο έστεκαν
στις γωνιές της πλατείας, φορτωμένα σώματα και σκέψεις.
Τα κάγκελα, άλλα βαμμένα,άλλα σκουριασμένα
ήθελαν-και καλά- να προστατεύουν ένα
αλλού κίτρινο κι αλλού ξέπνοο πράσινο γρασίδι.
Η κοπέλα με τα δυο σκυλιά κι ο γέρος κύριος με το δικό του
βάδιζαν στους πλακόστρωτους διαδρόμους,
πατώντας στα ξερά φύλλα ενός δειλού φθινόπωρου,
μ' έναν ουρανό που αναρωτιόταν αν ήρθε η στιγμή να γκριζάρει.
Όλα ήταν ακόμη εκεί.Ο χρόνος του είχε κάνει το γύρισμά του κι έτσι, η δική του θέση στο παγκάκι
ήταν πιασμένη από άλλον και πίσω απ' αυτόν περίμενε κι άλλος…κι άλλος
σε μια σειρά που χανόταν βαθιά στον ορίζοντα……