Ξαστεριά (Τα Σονέτα Ενός Μονιά,2) Poem by Konstantinos Arvanitis

Για μερικούς, στη σφόρτσα ζωή, η ξαστεριά αργεί.
Ίσως, δεν ήταν γραφτό, νωρίς να την απαντήσουν…
Ή, σαν ήρθ' άλλοτε, έχασαν να την ξαγναντίσουν,
σκυμμένοι σε φροντίδες κι έργα π' απαιτούν διαλογή.

Κάποτε, σαν αποσώσει των ουρανών η οργή,
των άστρων το σπιθοφέγγισμα θ' ακριβοθωρήσουν.
Άμαθοι, όμως, σε τόσ' ομορφιά, θα δυσπιστήσουν,
και θ' αποστρέψουν τη ματιά, τρέμοντας την αλλαγή.

Χαμένα τα παρακάλια, να ‘ρθεί μια καλοκαιριά,
κι οι προσευχές, που χρόνια, τ' ουρανού, είχαν σηκώσει.
Δεν είχαν το θάρρος για της αστροφεγγιάς τη θωριά.

Μην τους συνερίζεσαι που σκιάζουνται την ξαστεριά.
Κατέχουν πως στη χειμωνιά, δύνουται να μαργώσει,
όποια, στις σέρες της ζήσης, έχουν φυτέψει σποριά.