Ψεύδη (Τα Σονέτα Ενός Μονιά.4) Poem by Konstantinos Arvanitis

Καθώς τα χρόνια κυλάνε μες τα στερεότυπα
και ρουφάνε τη ρώμη των πρόσκαιρων σωμάτων μας,
να πουλήσουμε νέες εκδοχές των ψεμάτων μας
πασχίζουμε, σ' όσους δεν έχουν δει τα πρωτότυπα.

Ψάχνουμ' αυτιά πρόθυμα ν' ακούσουν στιγμιότυπα
μιας ζωής μακριά απ' το σωρό των σφαλμάτων μας,
ξεσηκωμένης απ' τις τροχιές των ινδαλμάτων μας.
Αυτιά που δεν ξέρουν να διακρίνουν τα διπλότυπα.

Στήνουμ' ενέδρες, με την πηγαιότητα θηρευτών.
Οι φενάκες μας χαλκεύουν όνειρα ευχάριστα.
Φέρνουμε πολύ των διωναίων και των νηπενθών.

Σαν μας αντιληφθούν, μ' αέρα γλιστράμε χορευτών.
Μα έρχεται και η στιγμή που, μάλλον ανέλπιστα,
γύρω μας, το δόκανο κλείνει των αχρείων ψευδών...