Iris Hond
mist niet haar
huisdier
maar haar huisplezier.
Eeuwig besloten
de betonnen muren
virtuoos beschoten
met klanken bevangen
die blijven hangen.
Gekleurd wordt
de straat
wanneer
Iris weer eens
rollen gaat;
tranen de toetsen,
snaren de bomen,
ontsluiten de bloemen
maar bovenal
de harten weer
van hen die
durven dromen.
Madrason 24-03-2013
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem