Night Prelude Νυχτερινό Πρελούδιο Poem by Mary Skarpathiotaki

NIGHT PRELUDE

Oh, Night, you!
The worlds of the heavens,
you dress with light
multitude of sobs
and
sighs
you change,
you give color
of bright hopes'

loves,
dreams
and human voices
in the shadows
to the non-existent
in the dark you share!

Oh, night oh!
You turn the heavens
song of the Muses,
of the old sages,
anasemia flower,
in jasmine
the peak,
tonight,
overnight.

In the neighborhoods of the world you are heavy
- foolish desires calculations -
as for us
you sow the stars, you idiot!

Of love
you unleash anarchic fire,
and vulnerable mortals
the castles,
oh night you,
you dissolve!

Crowd on earth,
the flowering peaks,
they touched untouched,
their look
heavy tonight!

Shady peaches,
pomegranates
figs,
mulberries,
plums,
wheel in bloom
of doom,
sideways
on rocks
of the sea '

they say goodbye to the roar
with tamarisk trees
company.
Then go to the rocks ah, see the eternals, how they break!

Inside the vineyards
distant
mature, mature..
the rogues are lost
the glossy,
they come out calm,
from crazy drunk
'in love!
Feel,
listen, see!

Ah how crazy
in the air still laughing?

Oh, good night!
As if they were made
other human souls
times are alike.
...

More there
nightingale of misery,
with no way back
elaborately sweet.
Oh, night, Tell us,
that you were awake
until the morning;
....

® Mary Skarpathiotaki

30.8.2020





ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΠΡΕΛΟΥΔΙΟ

Ω, Νύχτα, εσύ!
Τους ουρανούς κοσμείς,
ντύνεις με φως
πλήθος λυγμών
και
αναστεναγμών
αλλάζεις,
δίνεις χρώμα
ελπίδων φωτεινών'

αγάπες,
όνειρα
κι ανθρώπινες φωνές
στις σκιές
στα ανύπαρκτα
στα σκοτεινά μοιράζεις!

Ω, νύχτα Συ!
Τους ουρανούς γυρνάς
τραγούδι των Μουσών,
των παλαιών σοφών,
ανασαιμιάς λουλούδι,
στων γιασεμιών
τον κόρφο,
απόψε,
ξενυχτάς.

Στις γειτονιές του κόσμου βαριανασαίνεις
- άφρονους πόθους λογισμούς -
καθώς για εμάς
τα άστρα σπέρνεις, ξελογιάστρα!

Του έρωτος
το άναρχο πυρ εξαπολύεις,
και των ευάλωτων θνητών
τα κάστρα,
ώ Νύχτα εσύ,
διαλύεις!

Πλήθος στη γη,
οι ανθισμένες κορφές,
ακουμπήσανε αμαχητί,
το βλέμμα τους
βαριές απόψε!

Ροδακινιές σκιερές,
ροδιές
συκιές,
μουριές,
δαμασκηνιές,
ρόδα ανθισμένα
του χαμού,
πλάϊ
σε βράχους
του γιαλού'

τον φλοίσβοαποχαιρετούν
με τα αρμυρίκια
συντροφιά.
Ύστερα πα' στους βράχους αχ, τους αιώνιους δες, πως 'σπουν!

Μέσα στα αμπέλια
αποσταμένες
ώριμες, μεστές..
οι ρόγες χάμω
οι γυαλιστερές,
βγαίνουν θαρρείς,
από τρελό μεθύσι
'ρωτευμένες!
Νιώσε,
αφουγκράσου, δες!

Άχ πώς οι τρελές
στον αέρα ακόμα γελούν;

Ω, νύχτα συ!
Ωσάν να γίνονται
άλλες ανθρώπινες ψυχές
καιρών αλλοτινών ομοιάζουν.
...

Πιο κει ένα
αηδόνι του καημού,
δίχως πια δρόμο γυρισμού
περίτεχνα γλυκολαλεί.
Ω, νύχτα, Συ πες μας,
που ξαγρυπνούσες
ως το πρωΐ;
....

® Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη

30.8.2020