Zamanın Görecesi Poem by Muhammed Emir Faarisoglu

Zamanın görecesini sokaklarda öğrenenlerdendik
Yarını yokmuşcasına koşarken bükerdik zamanı
Tozunu attırırdık sokakların patinaj atan bisikletlerle
Yer çekimine meydan okumanın hazzını
Bir çift el üzerinde uçarken yaşardık habersiz

Yaşamı dişlerdik yaşamı göğüslerdik minik zihinlerimizle
Henüz böylesine kirlenmemişti kalplerimiz
Bir yarasa yavrusunu günlerce yaşatabilecek kadar saftık henüz
Kirlenen yalnızca kıyafetlerimiz ve yüzümüzdü kaçınmaksızın
Ona döndüreleceğimizi bilerek yuvarlanırdık çamur birikintilerinde

Sevginin günah olduğuna inananlar nice nesiller büyüttü sevgisiz
Bizim çocukluk aşkımız olmadı hiç
Yalnızca kardeş deyip geçmeye programlanmıştık
İçini sevemedik hiç kimsenin
İçini görmenin günah sayıldığı kentlerdeydik hepimiz

Aşkı uğruna katline ferman yazılanların hikayeleriyle büyütüldük
Kimimiz atalarından kalan nefret mirasını sürdürürken
Kimimiz aşkın adına and içtik
Koskoca bir nesli ikiye böldü sevgisiz yeşermiş çınarlar
İki gönül bir olunca seyran değil mezar olurdu samanlıklar
O mezarlıkları cennet bahçesine evirmeye yemin ettik

Ölüme inat göz göze gelmeler nerede
Nerede ölümle savaşan deli yürekler
Mektubunu kanıyla mühürleyen saf aşıklar
Bir kağıt parçasında hasret giderenler
Ve saklayanlar o kağıt parçasını en kuytu köşelerde zamana inat
Nerede ölümden korksa da inadına seven kadınlar
Ve hayali uzak diyarlara nal atmak olan adamlar aşığıyla

Ruhumuzu bir İstanbul'da bir de sokağımızın kuytusunda bitirirken keşfettik kuantumu
Belki bir formülün öncüsü olamadık fakat
Yaşadık bu güzelliği nasıl olsa
Benim sistemim bedenimi taşıyınca çöktü İstanbul'a
İlk defa rastlarken birinin içine
Ne güzeldi oysa rast gelmek bir insana
Aşk anısızın karşımda ve ansızın besleniyor damarlarımda

Ne zaman geçmişe bıraktım bu kederi desem
Ansızın zamanı büküyorsun
Saçının her bir teli bir gün ve ben tutsak aralarında
İçimde bir ukde bu anı dağdeviren kanyonlarda kıstırılmışcasına
Tutulup çekilse içim
İçim içimden gitse
O zaman huzura ererim belki bir gün