Leonard Nolens

Ik heb een liefde die zo oud is als ikzelf.
Zij kan niet dood zolang ik zelf geen dode ben.

Zij gaat zo graag gebukt onder mijn naam.
Zij publiceert mijn vlees en bloed tot alles op is.

Zij leurt met heel oud nieuws van mij de wereld rond
En blind sorteert zij regels die ik nooit verstond.

Ik heb een liefde, zij is altijd in gevaar
En kan pas weg als ik hier zelf de weg niet ken.

De weg die wij nu gaan, wij rollen hem langzaam op
Tot een steen. Die leggen wij straks op ons graf.
...

I have a love who's as old as my self.
She cannot die as long as I'm not dead.

She so likes being burdened by my name.
She publishes my flesh and blood till it's all gone.

She hawks outdated news of me around the world
And blindly sorts the lines I never understood.

I have a love, she's always in danger
And can only leave when I don't know the way.

The road that we are on, we roll it slowly up
Into a stone. We'll lay it one day on our grave.
...

Vandaag hebben vijf miljard mensen ik gezegd
Met een zoen, een scheermes, een bord spaghetti, een schot.
Het maakte mij uit. Het maakte mij vijf miljard ik.
Wij noemen dat werkelijkheid. Het heeft geen naam.

Vannacht hebben vijf miljard mensen jij geroepen
In brieven, op straat, in kroegen, in bedden, op bruggen.
Het maakte mij uit. Het maakte mij vijf miljard.
Wij noemen dat wereld. De wereld. Het heeft geen naam.

Maar ik ben het. Ik ben het hier vijf miljard keer.
De wereld is altijd vijf miljard ik.
De werkelijkheid is altijd vijf miljard.
Vandaag hebben vijf miljard mensen mij gezegd.
...

Today five billion people said I
With a kiss, a razor blade, a plate of spaghetti, a shot.
It made a difference to me. It made me five billion times I.
We call that reality. It has no name.

Last night five billion people cried you.
In letters, in the street, in pubs, in beds, on bridges.
It made a difference to me. It made me five billion.
We call that world. The world. It has no name.

But I am it. I'm it five billion times.
The world is always five billion times I.
Reality is always five billion.
Today five billion people said me.
...

Afstand en afscheid nemen is de geile metafysica
Van mannen die hun liefde heet en vochtig houden
Op een verre plek, en zo hun dagen koken.
Weggaan, met de deuren slaan, is pure dweperij
Van vrouwen die hun minnaars hebben ingeslikt
En louter godsdienst maken van hun zwellend lijf.

Ik ken die twee, ze zijn alleen, maar voor elkaar.
Ze hebben tijd, dezelfde, maar op gronden die verschillen
Als de oevers van dezelfde hemelsbrede stroom.
In dat water liggen zij afgrondelijk gespiegeld
Het verstrijken te bekijken, het bekijken te verstrijken.
En geen mens die weet wat in die twee gevaren is.
...

Taking distance and leave is the horny metaphysics
Of men who keep their love hot and moist
In a far-off spot, and so cook their days.
Leaving, slamming doors, is the pure zealotry
Of women who have swallowed their lovers
And make their swelling bodies into sheer religion.

I know those two, they are alone, but for each other.
They have time, the same one, but on grounds that differ
Like that banks of that one widespread stream.
In that water they lie abysmally reflected
Viewing the passing, passing the view.
And not a soul who knows what has got into them both.
...

Ze zeggen dat dichters hun tong in bedwang moeten houden.
Zij, dat zijn die modejournalisten die mijn kleren kraken
En morgen mijn ontwerpen dragen. Dat zijn die keukenmeesters
Die souperen van mijn vlees en in mijn pannen spuwen.
Dat zijn die onkruidverdelgers en dode dokters van de poëzie.
Maar wie heeft de naakten gekleed, de hongerigen gespijsd?

Nee, mijn door de wol geverfde tong van jullie is ook van mij
En wat ze doet is nu eenmaal vaak pathetisch gedacht.
Jullie metrische colbertjes en rijmbroeken, daar pas ik voor.
Jullie zoutloze sonnettenfoto's, nee, pardon, merci.

Ik kan het ook niet helpen, de subliemste prosodie
Komt uit de darmen, elke ziel denkt finaal intestinaal.
(Anders staat het met mijn Hoofdletter, hier komt ze:
Zij is de solsleutel van mijn dwarse notenbalken.)

Dit charmeert of epateert misschien. Het was niet zo bedoeld.
Veel van deze regels is met haat en nijd ineengetimmerd,
Ook met goede voornemens, mijn weg gaat naar de hel.
Wie lijdt gaat naar de hel, aan pijn is geen verdienste.

Woorden, zaad en centen zijn gemaakt om te rollen.
Zet ze nooit op het spaar boek van de evidente vorm.
De innigste vorm zit in het ritme van de vent: poëzie
Met kloten dus, zoals Pavese zei, en hij slikte zich dood.
...

They say that poets should keep their tongue in check.
They, they are the fashion journalists who slate my clothes
And tomorrow wear my designs. They are the kitchen inspectors
Who sup on my flesh and spit in my pans.
They are the weed killers and dead doctors of poetry.
But who has clothed the naked and fed the hungry ?

No, the tongue you have stained on your slides is also mine
And what you is actually pretty pathetic.
Your metrical jackets and rhyming britches, count me out.
Your salt-free sonnet snapshots, excuse me, no, merci.

I can't help it, the sublimest prosody
Comes from the guts, ultimately every soul thinks intestinally
(Unlike my capital letter, here she comes :
She is the C clef of my horizontal staves.)

Perhaps this charms or startles. It wasn't meant to.
Many of these lines are hammered together with malice and hate.
Even with good intentions, my road leads to hell.
If you suffer you go to hell, there's no percentage in pain.

Words, seed and cents were made to spend freely.
Never put them in the savings book of the evident form.
The deepest form is in the fellow's rhythm poetry
With balls, therefore, as Pavese said, and he gulped his death.
...

Zeg aan de kinderen dat wij niet deugen,
Dat wij hen verwekken om laf te verdwijnen
In weerloze wezens, om op te gaan
In de mens die wij zoeken door mensen te kweken.
Wij scheppen problemen om ons te verlossen

Van ons. En een ander draait op voor mijn roes.

Wij geven afwezigen graag het gezicht
Van onszelf, het adres, de verjaardag, de roepnaam
Van wie ons ontbreekt. En wij maken een dochter
Van ons gemis. En wij zogen een zoon
Wiens dorst ons onachterhaalbaar herhaalt.
...

Tell the children we're no good.
We beget them, then cravenly turn
Into helpless beings, and merge
With the person we seek by breeding new people.
We create problems to deliver ourselves

From ourselves. Someone else takes the tab for my high.

We're fond of giving those absent our own
Face, the address, the birthday, the pet name
Of the one we're missing. And we make a daughter
Of our loss. And we suckle a son
Whose thirst repeats us in irretrievable ways.
...

Toe maar, probeer het maar, kleed mij maar uit
Tot op het bot, ik blijf de laatste snit
Van je pak, de uitgeslapen rechthoek
Van je bed, je handigste vorm van hoop.

En jij, jij bent toch maar een glimp
Van mij, ach jij, mijn kettingrokende schaduw
Tussen twee treinen, mijn kreunende schim

Met koffers, jij, mijn hinkend spook
Dat weg zal spoelen in de trage draaideur
Van een afgedankt station.

Toe maar, probeer het maar, vergeet me maar,
Mijn vriend, mijn volmondig afwezige slaaf
Ik ben je zweep, jij bloedt mijn uren uit.
Ik ben je werk en jij bent mijn bediende.
...

Go on, just you try, unclothe me
To the bone, I'll remain the final cut
Of your suit, the rested rectangle
Of your bed, your handiest form of hope.

And you, you're nothing but a glimpse
Of me, oh you, my chain-smoking shadow
Between two trains, my moaning phantom

With suitcases, you, my hobbling ghost
Who will wash away through the slow revolving door
Of a derelict station.

Go on, just you try, forget me,
My friend, my frank absent slave.
I am your whip, you bleed from my hours.
I am your work and you are my servant.
...

Ik heb je meegenomen naar dit doorgangshuis.
De zolder gonst van stemmen als een bijenkorf.
Haat en liefde doen er honingraten zwellen
Van het vers dat elders wil worden gegeten.

Zo geef ik, gif en tegengif, veranderd weer
Wat ik van jou gestolen heb, een klein heelal
Met mijn gevang van jouw verborgenheid betaald.
Enkel jij krijgt hier de vrijheid zwart op wit.

Dus lees me. Lees me helemaal of lees me niet.
Ik wou dit toch, ik zou dit toch niet zo alleen.
Ik wou toch spreken, hier, in naam van iedereen.
Ben ik een fles in zee, een les in duisternis?

Ik was nog jong, ik droomde dat ik hier verscheen
Als een die ginder in de heuvels loopt te zingen.
Ik droomde dat ik schreef zoals een dode spreekt
Met heel de pinkstertong van zijn afwezigheid.
...

I've brought you with me to this halfway-house.
The loft's abuzz with voices like a hive.
Hatred and love help swell the honeycombs
With the poems to be consumed elsewhere.

Thus I portray, poison and antidote, transformed,
What I've purloined from you, a little world
Paid for with my capture of your mystery.
Only you gain freedom here in black and white.

So read me. Read me in full or not at all.
This was my wish, I'd not do this alone,
I wanted to speak, here, on everyone's behalf.
Am I a bottle at sea, a sermon in the dark?

I was still young, I dreamt that I appeared here
Like one walking singing over yonder hills.
I dreamt I wrote like a dead man speaks
With all the gift of tongues his absence brings.
...

Ze slaapt en dat is stil. Dan sneeuwt het in de kamers
Van het huis waarin ik woon met mijn vriendin.
Ze ligt er naakt en wit, een ademende steen,
Een groot en lastig beeld waaraan ik mij moet stoten,
Een scherp gewicht dat ik moet dragen alle dagen,
Alle nachten dat haar slaap me uit de slaap houdt.

Ik ben met haar alleen. Alleen met haar kom ik
De jaren afgewandeld want haar naam wijst me de weg
En in haar blik zie ik mijn blinde tijd weerspiegeld.
Ze ligt er naakt en wit, een ademende steen
Waaraan ik heel mijn bot bestaan geslepen heb
En slijp, ook als ik slaap en roepend van haar droom.
...

She sleeps and all is still. Snow falls in the rooms
Of the house I live in with my lover.
She lies there naked, white, a breathing stone,
A large and tiresome statue I can't help bumping into,
A harsh weight that I must carry every day,
Every night that her sleep keeps me awake.

I am alone with her. Only with her do I
Make it down the years, since her name shows me the way
And in her eyes I see my blind time reflected.
She lies there naked, white, a breathing stone
On which I have whetted my whole blunt existence
And do still, even when I sleep and call to her in dreams.
...

We zitten er naakt aan tafel. Je ogen verlichten de kamer.
Je fosforescerende vlinderhanden verschikken de lucht
Als je tegen me praat of slapen op het zwarte kleed.

Ik raak ze dagelijks aan. Hun levenslijn weet hoe ik heet.
Hun doorzichtige aders verbergen de loop van mijn lot, de vlucht
Van ons bloed dat het wit van je wangen verandert in vlekkend verlangen.

De tuindeur waait open. Beginnende regen doorritselt de bomen,
Besproeit het rukkende raam waarin jij zit te blinken,
Licht waarin ik me zie, in wie ik misschien verdwijn.

Je stapelt de borden, verwijdert de kruimels en schenkt nog wat wijn.
Ik hoor in de keuken het blauw porselein en de messen tinken,
Ver. Mijn benen doen pijn van het niet naar je toe kunnen komen.
...

We are sitting naked at table. Your eyes light up the room.
Luminescent, your butterfly hands stir the air as you speak
To me, or quiet in sleep on the black cloth remain.

I touch them every day. Their lifelines know my name.
Their transparent veins conceal the course of my fate, the beat
Of our blood that changes the white of your cheeks to desire's mottled bloom.

The back door blows open. The first drops of rain rustle through
The trees, sprinkling the wind-shaken window in which you sit glowing,
A light which shows me myself, into whom I may fade and pass.

You pile up the plates, brush the crumbs off an fill up my glass.
From the kitchen I hear the clink of knives and blue porcelain echoing,
Far off. My legs are aching with not being able to go to you.
...

Zeg aan de kinderen dat wij niet deugen.
Zeg dat wij kinderen maken 's nachts
Om ze 's ochtends zachtmoedig te kraken, zeg
Aan de zoon als jij dwarsligt aan tafel en zingt
Om met liedjes zijn honger te stillen, zeg

Dat wij de muziek uit zijn mond zullen nemen,

Dat wij hem klein zullen krijgen met melk
En slaag, met zuurverdiend brood en examens.
Zeg dat zijn dorst de manieren moet leren
Van ons, een dwergvolk van vaders en moeders.
Wij hebben geen noten op onze zang.
...

Tell the children we're no good.
Tell them that we make children at night
And next morning benignly trash them, tell
The son who plays up at table and sings,
Appeasing hunger with ditties, tell him

That we'll empty his mouth of the music,

That we'll drag him down with milk
And thrashings, hard-earned bread and exams.
Tell him his thirst will have to learn manners
From us pygmies, the fathers and mothers.
We call the tune, but make few demands.
...