Της Κρήτης Η Καρδιά Poem by Aphrodite Anastasia Menegaki

Στ' άκουσμα της λύρας κροταλίζουν τα φαράγγια,
Γύπες, γεράκια κι αετοί, οι κραυγές τους πολέμου ιαχή,
Φτάνουν απ' τα Ανώγεια ως τ' Αρκάδι,
Μα λυγούν στου Ψηλορείτη τις κορυφές,
‘Κει που πατούν μονάχα τ' αγριμιού οπλές,
Που βράχια γυμνά και γκρεμνούς μερεύουν.
Πάνω στο δοξάρι χορεύουν αλησμόνητες σκιές,
Ήρωες, θρύλοι και ποιητές που φτιάξανε φωλιές
Στο χάραμα στου Φραγκοκάστελλου τις πύλες,
Στου Πρέβελη το καμπαναριό και στης Κνωσσού τις στήλες.

Έρχεται βροχή και βροντάν οι ουρανοί, θεριεύουν,
Ανασαίνουν τα χρώματα και τα βουνά μουσκεύουν,
Ορθώνεται τ' άτι δίχως γκέμια κι αρματωσιά,
Στικτό Γεωργαλίδικο κάνει τα σύννεφα φορεσιά,
Έχει βλέμμα καθαρό και τρίχωμα απαλό,
Κάπου μονάχο κι άγριο απάνω στον Ομαλό,
Καλπάζει λεύτερο κι ακούγονται οι οπλές
Ρυθμικές, δυνατές σα του λαούτου τις πενιές,
Χτυπούν τα κέρατα οι αίγαγροι κι αντηχούν,
Του Δία τους κεραυνούς ξανά να υποδεχτούν.

Γλεντούν άντρες στο Μυλοπόταμο και στις Μαδάρες
Κορύβαντες π' αντέχουν στους καιρούς και τις αντάρες
Άρματα, σφαίρες και μαχαίρια ολημερίς τους ζώνουν
Άγραφους έχουν νόμους κι' οι βεντέτες τους στοιχειώνουν
Κι είν' στα μαχαίρια τους μαντινάδες χαραγμένες
Κουβαλούν γενιές κι ιστορίες απ' τον κόσμο ξεχασμένες
Μαύρα πουκάμισα, κόβει σα λεπίδα μια τους ματιά
Σπάνε της Σαμαριάς τις πέτρες μέσα στη γροθιά
Κι αν για χρήματα άτιμα πουληθήκανε πολλοί
Μένουν ακόμα εκείνοι του Μίνωα οι γιοί
Εκείνοι π' έχουν στο αίμα τους της θάλασσας αρμύρα
Που δαμάσαν τη ζωή σαν το δοξάρι τους τη λύρα
‘Κείνοι που δεν ξέρουν απ' αφέντες μήτε αγάδες
‘Κείνοι που γράψαν τραγούδια και χίλιες μαντινάδες
Πως μια φορά έσκυψε ο Θεός και φίλησε τη γη
Κι έδωσε σώμα και πνοή στην καρδιά την Κρητική.