ನಿರ್ಜೀವ ಜೀವ Poem by Praveen Kumar in Bhavana

ಸುಳಿ ಗಾಳಿಗೆ ಸಿಲುಕಿದ ಒಣ ಹುಲ್ಲಿನಂತೆ
ಎಲ್ಲೋ ನಿರ್ವಾತದಾಗುಂತಕದ ಮಧ್ಯೆ
ಎಲ್ಲಿ ಮುಟ್ಟಬೇಕೆಂಬ ಗೊಡವೆಯ ಕಳೆದು,
ಎಡಬಲ ಮೇಲೆಕೆಳಗೆನೋ ಹಿಂದೆಮುಂದೆ
ಎಲ್ಲಿ ಬೆಂಬತ್ತಿದಲ್ಲಿ ಅಯ್ಯೋ ಎಲ್ಲೋ ಕಂಡಲ್ಲಿ
ನನ್ನಸ್ಥಿತ್ವದ ಗೂಟದ ಪರಿವೆಯನ್ನೆ ಮರೆತು
ಹೊಯ್ದಾಡುತ್ತಿದೆ ನನ್ನ ನಿರ್ಜೀವ ಜೀವ.

ಮುಂದೆ ಗುರಿಯಿಲ್ಲ, ಹಿಂದುದರ ಪರಿವೆಯೆಯಿಲ್ಲ,
ಮುಂದೆಲ್ಲಿ ಹೆಜ್ಜೆಯೆಂದು ವಿಧಿಯೊಬ್ಬನೆ ಬಲ್ಲ;
ನನ್ನ ಮೇಲೇನೆ ನನಗಿಂತಿಷ್ಟು ಹತೋಟಿಯೆ ಇಲ್ಲ,
ಕಾಣದ ಕೈ ಬಿರುಗಾಳಿಯಜ್ಞಾತ ಸುಳಿಯಾಗಿ
ಎತ್ತೊಯ್ಯುತ್ತಿದೆ ನನ್ನ ದೂರ ಕಣ್ಣು ಕಾಣದತ್ತ;
ಹೊಸ ಹೊಸ ಲೋಕ, ಚಿತ್ರ ಚಿತ್ರವಿಚಿತ್ರ ದೃಶ್ಯ,
ನಾನೋ ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿ ಸ್ಥಿತನಾಗಿ ನಿಂತದ್ದೆ ಗೊತ್ತು.

ಹುಟ್ಟಿದೆಲ್ಲೋ, ಹೋದದೆಲ್ಲೋ, ಮುಟ್ಟಿದೆಲ್ಲೋ,
ಯಾಕೆ ಹೀಗೆಂದು ನನಗಾರೂ ಹೇಳಲೇ ಇಲ್ಲ;
ಒಂದೊಂದು ತಿರುವು ಇಲ್ಲಿ ಒಂದೊಂದು ತರಹ,
ನೀರೆಂದಲ್ಲಿ ಗಾಳಿ, ಬಿರುಗಾಳಿಯೆಂದಲ್ಲಿ ಬೆಂಕಿ,
ಸುಖವೊ ದುಃಖವೋ ಒಂದೊಂದು ಸತ್ತ್ವ ಪರೀಕ್ಷೆ;
ಪರೀಕ್ಷೆಯೆಂದಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಫಲಿತಾಂಶವಿರಬೇಕಲ್ಲ,
ಇಲ್ಲಿಯೋ ಪರೀಕ್ಷೆಗಾಗಿಯೆ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಪರೀಕ್ಷೆ.

ಗೊತ್ತುಗುರಿಯಿಲ್ಲದ ಈ ಹೊಯ್ದಾಟದ ಮಧ್ಯೆ
ಇದು ಮೇಲೆಮೇಲೆಯೂ ಅಲ್ಲ, ಕೆಳಕೆಳಗೂ ಅಲ್ಲ,
ಸುಖದುಃಖಗಳೆಂಬ ತಾರತಮ್ಯ ಇಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲವೆ ಇಲ್ಲ,
ಈ ಅಜ್ಞಾತತೆಯೆ ಇಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲ ಭೀತಿಗೂ ಮೂಲ;
ಎಲ್ಲಿ ತಿರುಗುವುದೊ ಗಾಡಿ, ಯಾವ ಕಂದರಕ್ಕೆಳೆದು
ಯಾವ ಗಳಿಗೆಗೆ ಮತ್ತೆ ಏನು ತರುವುದೊಯೆಂದು
ಬೆಚ್ಚಿ ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿ ಎಳೆದತ್ತ ಬೀಸುತ್ತಿದೆ ಈ ಬಡ ಜೀವ.