Του Έρωτα, Επί Των Άκρων [ A Love Poem In Extremis By D. Brick ] Poem by dimitrios galanis

Σ' αγαπώ με την πιο βραδυκίνητη της Γης αγάπη,
αγάπη ενσωματωμένη στην ορυκτή ιδιοσυστασία
φαραγγιών και χασμάτων που διατρέχουν ηπείρους
και παρελθόντες αιώνες.
Σ' αγαπώ με την υπομονή κηπουρού
που περιμένει εξήντα χρόνια ν' ανθίσει ένα λουλούδι.
Που και με χιονόνερο και καυτερές ηλιαχτίδες
επιδαψιλεύει την προσωπική του φροντίδα.
Και σ' έν' αχνό πρωινό, γέρου πια,
του ανθίζει έν' άλικο λουλούδι.
΄Οχι πια μονάχος,
αναπνέει τη λαμπρή ευωδιά καθώς η νύχτα φεύγει.
Σ' αγαπώ με την αγάπη των βιβλίων μου
καθώς ώρες διαβάζοντας στη μοναξιά
γυρίζοντας σελίδα τη σελίδα,
μου φέρνει όλο και πιο σιμά το μυστικό της τρελής χαράς
που αποκαλύπτεται σε μια επαγρύπνηση
στην άλλη γλώσσα της σύνθεσης,
σε μια παράλληλη γλώσσα, όχι λέξεων, αλλ' άγνωρων ήχων
απ' αυτούς π' ακούνε μέσα τους οι εραστές,
τους προορισμένους να μεταλλάξουν το είναι τους.
Κάθε βιβλίο, π' αγγίζω, του έρωτά μας γίνετ' ιστορία.
Σ' αγαπώ μέσω της διόδου της νύχτας προς την ημέρα.
Εκσφεντονισμένος στους κίονες του σκότους
σκοντάφτω επί σκοτεινών πεδίων,
δια μέσου υδάτων αμνημόνων,
επί άνευ θέας λοφίσκων.
Επί των γονάτων πίπτω και ψηλαφώ,
τυφλός που λαχταρά το φως σου.
Κι αίφνης, αντικρύζω τη μορφή σου σ' έν' αστερισμό!
Τ' άστρα του ξεθωριάζουν μες το πρωινό.
Σηκώνομαι, κι η παρουσία σου ακόμα θερμή,
μες τις απόμακρες φλόγες τους.
Σ' αποχαιρετώ.
Ωραίες στις δέσμες τους οι ηλιαχτίνες.