Лакуль мне яшчэ трываць?
Птах, з якім я лячу праз імглістую бездань
часу, з няволі - у вызваленне, са скрухі - у ра-
дасць, з цемры - у светлыню, паварочвае да
мяне галаву і кажа:
датуль, пакуль хопіць часу,
датуль, пакуль хопіць цябе самога,
датуль, пакуль хопіць нас ...
Я кармлю птаха сваім целам,
паю сваёю крывёю
і перастаю ўжо адрозніваць, дзе ён, а дзе я,
а дзе час ...
Усё загойваецца на мне маё цела,
усё аджывае ўва мне мая кроў,
усё патрабуе птах сабе новай ежы,
і ўсё доўжыцца праз стагоддзі наш
нерухомы палёт.
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem