Επιφάνεια [ An Epiphany By Daniel Brick ] Poem by dimitrios galanis

Ι
Γνωρίζουμε καλά καλά πια τις εποχές της απώλειας
π' ακολούθησαν δόξας καιρούς
όταν η σκοτεινιά ξαφνικά επιπίπτει
σα λυκόφως χειμωνιάτικο σε πελιδνό τοπίο,
και βλέπουμε την εγκάρδια ελπίδα μόλις και να προλαβαίνει
να πάρει δυο μονάχα τελευταίες ανάσες πριν σβηστεί.
Για τούτο κι απρόθυμοι πάνω μας κουβαλάμε
και τη θλίψη μαζί με τη σκοτεινιά.
Προσπαθούμε να δραπετεύσουμε, μα βρίσκουμε κλειστή τη διέξοδο
μ' άλλες θλίψεις κι άλλα βαθύτερα σκότη.
Είν' ο Αχιλλέας υποχρεωμένος να πεθάνει ξανά,
κι αυτή τη φορά χωρίς την προσδοκόμενη δόξα, τα λύτρα της νιότης του;
Είν' ο Οδυσσέας υποχρεωμένος να περιπλανιέται
ώσπου να τον εξουθενώσει η εξάντληση
και να πεθάνει σε ξένη γη, νοσταλγώντας την Ιθάκη,
την Ιθάκη που δεν ξέχασε ποτέ;
Θ' ακολουθήσουν το παράδειγμα του Αίαντα οι επιζήσαντες ήρωες;
Απορώ αν τελικά ευχαρίστησε ο ΄Ομηρος τους θεούς
για την τύφλωσή του
που του ζωγράφησε στα μάτια της ψυχής του
τους χαλκοφορεμένους, μεγαλόψυχους πολεμιστές
σ' όλη την αρχαία τους δόξα,
κι ας είχεν η εποχή του σιδήρου αφανίσει
και το τελευταίο ίχνος της αρετής και των θαυμάτων τους.
Πρέπει να μείνουμε πιστοί στους καιρούς
μες τους οποίους μας ρίξανε
χωρίς να λογαριάσουν προθυμία ή ετοιμότητα..
Ρωτάμε, ποιος τώρα θα ορίσει
επίπεδα συμφοράς στην κλίμακα υπομονής του Ιώβ;
ποιος θα ευχαριστήσει τη Μάρθα για τις υπηρεσίες της
εκεί που παινεύει τη Μαρία π' αναγνώρισε τη θεϊκή λάμψη;
Ποιος θα καταμετρήσει τις απώλειες
στην επόμενη μάχη του Somme;
Ποιος θ' αγαπήσει τους εχθρούς μας
ακόμα κι όταν ο πόλεμος όλο κι ανάβει;
Ποιος θα κηρύξει μια δεκαετία ειρήνης
ύστερ' από 'ναν αιώνα πολεμικών αναμετρήσεων;
Φοβάμαι,
ο θεός ετούτου του κόσμου εγκαταλείπει την πλάση του.
Αδέξια περιπατεί στους διαδρόμους της χασομέριας μουρμουρίζοντας
ΑΝ ΤΟ ΗΞΕΡΑ ΤΟΥΤΟ ΤΟΤΕ, ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΗΡΧΕ ΠΑΡΟΝ
Στα διπλωμένα του χέρια λικνίζει νιογέννητο αρνάκι
καθώς διασχίζει το κατώφλι του κόσμου.
ΙΙ
Νοιώθω να μου γλιστράει έξω μου η ζωή
καθώς ο θεός αποσύρει τη δύναμη που τη συγκρατεί.
Είν' αυτή η κυριαρχία του Τίποτε που παραλύει τις αισθήσεις μου;
Μα η βούλησή μου αυτοβεβαιώνεται πως όχι,
κόντρα στη σκέψη πως πνέει τα λοίσθια η Πλάση.
Αδυνατώ να περιγράψω την παρούσα μου κατάσταση.
Είναι σα να στάθηκα στο μάτι κυκλώνα
ψὐχραιμος κι άφοβος,
σα να με περιβάλλουν και να με πλακώνουν νέφη με δύναμη μανιακή.
Μην είν' όμως τούτο μονάχα μια του μυαλού μου προβολή,
εμβρόντητου απ' απουσία ψύχραιμης σκέψης
μπρος στου θεού μας την αναχώρηση;
΄Ενα Εωσφορικό ΄Ονειρο αναλογιών τεραστίων
απ' όπου θα ξυπνήσω καινούργιος άνθρωπος,
άνθρωπος έτοιμος να παίξω το ρόλο ενός θεού;
΄Ισως αυτή νά 'ναι κι η ώρα του Φοίνικα
του οποίου πρόθυμος είμαι ν' αναλάβω το μανδύα.
Η φωτιά υποχωρεί. Βλέπω ανθρώπους σαν και μένα
διάσπαρτους σ' όλη την έκταση της καμένης γης.
Σαν και μένα μοιάζουν έτοιμοι κι ικανοί.
Απ' τα λίγα εναπομείναντα δέντρα
ένα σμάρι πορτοκαλιά πουλιά ηχηρά τραγουδούν.