Atlas Zijn En Rif -Drama's Poem by Madrason .

Nooit de hand in eigen boezem steken
steeds bij and'ren potjes breken
en maar gaan op goed geloof
terwijl de bloemetjes verbleken
en zo toch van boeken spreken
‘k ben gebrekkig, maar geen sorry
liefst verwacht ik mededogen
sluit maar liefst voor mij de ogen
ook al ben ik pest en biedt koliek
maak als buur graag and'ren ziek
zonder ooit een steekje te veranderen
knip ik and'ren graag een wiek
om me zelf op hen te wreken
wat een terror wat een roof
nooit de hand in eigen boezem steken
steeds bij and'ren potjes breken
en maar gaan op goed geloof! M